Kawa kultura 5 - Woodkid. The Golden Age Tour. 7 grudnia 2013. Warszawa - Bemowo

Sam nie wiem, co teraz mam napisać. Wrażenia z koncertu? Będą. Refleksje po usłyszeniu kilku kolejnych wywiadów z artystą? Najpierw mnie zaintrygował, potem zaimponował, a teraz sam nie wiem, co o nim myśleć. A może kolejny odcinek "śladowych ilości chrześcijaństwa"... to też będzie.

W tym przypadku, "może zawierać śladowe ilości chrześcijaństwa" jest raczej smutną refleksją. Smutną, bo myślałem, że będzie faktycznie dobre przesłanie. Nasłuchałem się piosenek, przeczytałem teksty, zobaczyłem parę wywiadów. Słyszałem, jak mówi o przechodzeniu z bycia chłopcem ku stawaniu się mężczyzną... a gościu po koncercie mówi do widowni, że koledzy z orkiestry będą szukać sobie towarzystwa na noc. "Są fajni i czyści"... Ehh. Szukanie pereł w przybrzeżnym szlamie, albo skarbu zakopanego w glebie...

"An artist has to get out of comfort zone". Przed koncertem zastanawiałem się, czy na tym koncercie już jedzie na wyrobionej marce? Stara się? Zamiast tego widziałem człowieka bardzo pewnego siebie, może nawet pysznego. "Wiem, co robię i wiem ile to jest warte." Tłum wpadł w euforię, a ja skakałem razem z nimi. Jakoś nie mogłem się oprzeć wrażeniu, że to nie fascynacja opowieścią Woodkida, ale nim samym. Miało być: "chcę, żeby każdy poczuł się bohaterem słuchając moich piosenek". Było: "kochamy Woodkid'a bo jest bohaterem". Może dlatego, że wielu skaczących chciałoby być jak on, zamiast być sobą?

Widowisko, bo słowo koncert mówi zbyt mało! To było widowisko. I to niezłe. Wrażenie tworzyły wszystkie elementy razem: światła, obraz wyświetlany z ogromnego projektora, klasyczne instrumenty i elektro-efekty dźwiękowe, wokal i te piosenki. Oglądane na YT rzeczywiście zapraszają do udziału w przygodzie. Na koncercie widziałem to już inaczej. Wokalista, z całą ta pewnością siebie, potrafił tłum rozbujać, stworzyć klimat.

W pewnością nie żałuję kilku godzin stania, najpierw w kolejce, potem na kiepskim supporcie, a potem skakania i tańczenia. Muzyka jest świetna. Wersje na instrumenty klasyczne bardzo mi spasowały! Uczta dla oka i ucha. Nic nie poradzę, że dla ducha zabrakło mi czegoś zupełnie innego.