Przejdź do głównej zawartości

Z życia wzięte

Widok magazynów dla "dorosłych"* w miejscach publicznych zawsze mnie irytował. Nie każdy musi koniecznie chcieć to oglądać, co mają do pokazania ich okładki. Cenię sobie, że potrafię patrzeć na kobietę w szerszy sposób. Wiem też dobrze, że pornografia mocno wbija się w pamięć i zostaje na długo... Więc raczej nie szukam wzrokiem "prasy dla dorosłych". Tym razem znalazła się sama. I jak się okazuje, jest w tym coś pozytywnego. Tak dla odmiany.


Wielka tablica, czerwone tło i rzucające się w oczy, białe litery tym razem zasłaniają okładki z rozebranymi dziewczynami. Na stacje benzynowe, do kiosków, czy salonów prasowych mogą wchodzić wszyscy. Ci, co nie chcą oglądać, pewnie nie będą. Pytanie, czemu muszą się przy tym czuć skrępowani, czy wręcz obrażeni? No i dzieci! Czy rodzice przy każdym tankowaniu samochodu muszą dziecku tłumaczyć wszystko o pszczółkach i kwiatkach? Chyba rodzice sami powinni decydować, kiedy jest na to właściwy czas i sposób. Z drugiej strony amatorzy pornografii nie będą się bardzo buntowali. Mają swój problem na wyciągnięcie ręki, ale tym razem z poszanowaniem całej reszty czytelników i oglądaczy prasy.

Brawo Statoil za mądre posunięcie! Tam właśnie zrobiłem zdjęcie. Owca jest cała. Mam nadzieję, że wszystkie stacje tego koncernu stosują tą samą politykę. Wspomnę jeszcze o modelu sprzedaży pornografii z niektórych krajów zachodnich. Gazety są na wystawach, ale obowiązkowo zapakowane w nieprzezroczystą, jednolitą folię opatrzoną tylko logo. Wilk syty.

* - nie uważam, że dorosłość (>18 lat) sprawia, że nagle pornografia staje się nieszkodliwa. Rozwala małżeństwa, zabiera wielu wolność i wiele więcej spraw, które szkodzą małym i dużym. No i dorośli na szczęście czytają (czytają?) nie tylko "prasę dla dorosłych"!

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Instrukcja obsługi błogosławieństwa on-line

Jeśli twój znajomy ksiądz błogosławi Ci na FB lub w sms'ie, nie wpadaj w panikę, tylko przeczytaj i zobacz instrukcję ;-) Jakiś czas temu Stolica Apostolska wypowiedziała się, że nie ma mowy o spowiadaniu przez telefon. Przez Skype pewnie też obowiązuje ta sama zasada. Tym bardziej inne sakramenty - komunia, namaszczenie, ślub... Wprawdzie w sakramentach konieczny jest żywy kontakt miedzy osobami, ale sakramentalia (np. poświęcenia i błogosławieństwa) wydają się już bardziej elastyczne...

Pragnienie

Kościoły otwarte, ale w wielu z nich nie sprawuje się w tych dniach Eucharystii z udziałem wiernych. A jeżeli nawet się sprawuje, nie może przyjść na nie więcej niż 50 osób. A nawet jak chce się iść, to i tak słyszę - "zostań w domu". Co to we mnie budzi? Czy faktyczną tęsknotę za spotkaniem, czy dyskomfort z powodu braku jakiejś aktywności, wyłamanie z jakiegoś  schematu, przyzwyczajenia? Często jest tak, że szukamy zewnętrznych znaków, szukamy Boga na zewnątrz. Bardzo dobrze, że szukamy Go w świątyni, bo tam jest u siebie, bo to Jego dom (por. Łk 1, 41-50).   Czy potrafię jednak odnaleźć przestrzeń do spotkania z Bogiem także we własnym domu? Czy potrafię swój dom uczynić Jego domem? Właśnie teraz ja i Ty mamy okazję odkryć, że moje mieszkanie, mój pokój także mogą stać się świątynią, miejscem wypełnionym obecnością Boga. A przede wszystkim – to ja jestem (mam być) świątynią dla Boga – moje serce, całe moje ciało (por. 1 Kor 3, 16-17). Kiedy Samarytanka wyrusza do

Skazani... na piękno: cz. II - MOTYL

W różnych okresach dziejów niepełnosprawność była postrzegana na różne sposoby. Czasem traktowana było jako kara za grzechy, opętanie przez złego ducha lub inne tajemnicze moce. Na osoby nią dotknięte patrzono jako na ludzi godnych politowania i dotkniętych tragedią losu (wielu ludzi myśli tak nawet w dzisiejszych czasach…). W pewnym momencie dostrzeżono, że zasługują oni jednak na godne warunki życia i opieki, a w ostatnich latach coraz więcej mówi się włączaniu. „Inkluzja” – to teraz takie modne słowo (choć praktyka i rzeczywistość wyglądają różnie...). Ale był też taki okres, kiedy niepełnosprawność stawała się powodem do widowiska. Na przełomie XIX i XX w., głównie w Stanach Zjednoczonych bardzo popularne były tzw. „freak show”, "gabinety osobliwości". Kobieta z brodą, mężczyzna o trzech nogach, człowiek-słoń… to tylko niektóre z osobistości, które ze względu na niepełnosprawność przeszły do historii – jednak nie jako ludzie, a bardziej jako wybryki natury… Krótko