Przejdź do głównej zawartości

Po drabinie wyżej zajdziesz cz.II


Co się dzieje kiedy wchodzisz na Drabinę Jakubową?

Droga prowadzi w górę, jest tylko jeden kierunek. Kiedy zaczynasz poznawać działalność Drabiny Jakubowej (DJ) i angażować się, odkrywasz nowe możliwości. Zbliżasz się do ludzi, razem z nimi pokonujesz fizyczne trudności, ale też ograniczenia które są w Twojej głowie (myśli: "boję się", "nie wiem jak mam zbliżyć się do cierpiącego człowieka, jak mu pomóc", "nie dam rady", "to nie dla mnie", "nie chce mi się", "moja praca nic nie wniesie"). Jeśli podejmujesz wyzwanie, to zyskujesz coraz większą śmiałość i odwagę.
Doświadczenia, szczególnie te dzielone z innymi ludźmi, najbardziej kształtują naszą osobowość, emocjonalność, sposób myślenia i zachowanie. Proces wzrostu osobowego przynosi zdumiewające rezultaty kiedy zaprasza się do niego Pana Boga. On wie najlepiej jakie talenty i w jakim celu nam podarował, jakie pragnienia złożył w nasze serca. Pomaga nam odkrywać powołanie. Słowa Pisma Świętego to najlepszy przewodnik w poznawaniu samego siebie.

Po co poznawać siebie?

Jesteśmy wyposażeni w mechanizmy, które mają bronić naszego dobrego wizerunku i samopoczucia. Nasze EGO to mistrz w samooszukiwaniu. Potrafimy uwierzyć w przekonania, które nie mają potwierdzenia w faktach, tylko dlatego, że tak jest wygodniej, że tak czujemy się bezpiecznie... Kiedy jesteśmy skoncentrowani na sobie zbyt mocno, możemy stać się ślepymi na cały świat, nie zauważyć gdzie jest nasze miejsce w życiu. Myśli skupione wokół JA mogą być największym nieszczęściem człowieka, bo zamykają na relacje. 

Co robić? 

Szukać prawdy. Otwierać się na ludzi, wychodzić z podwórka EGO na świat. 
Jest dla mnie zachwycające, obserwowanie procesu rozwoju człowieka. Jak wiele siły drzemie w każdym z nas. Niezależnie od trudów życia, okoliczności, mamy w sobie wolę do tego, żeby zmieniać samych siebie, stawać się tym, kim chcemy, i jeszcze więcej - żyć takim życiem dla jakiego stworzył nas Bóg. Jeśli wejdziemy na drogę rozwoju, jesteśmy zaskakiwani otwieraniem się kolejnych drzwi, pojawianiem się nieznanych wcześniej możliwości. Rozwój nie ma granic. 
Drugi człowiek to nasz towarzysz, ale też motywator. Chcemy się zmieniać, żeby być bardziej zdolni do miłości: do jej dawania, ale też przyjmowania.  Rozwój jest tylko drogą do celu. Cieszę się, widząc że Drabina Jakubowa prowadzi do miłości. Rozwijamy się nie tylko dla siebie, ale po to, żeby służyć. Pomagamy sobie w naszych słabościach, każdy jest akceptowany we wspólnocie. Podział na wolontariuszy i podopiecznych jest tylko umową, w rzeczywistości działamy razem. 
Każdy z nas może wzrastać dzięki uczestniczeniu w DJ.

Bernadeta

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Instrukcja obsługi błogosławieństwa on-line

Jeśli twój znajomy ksiądz błogosławi Ci na FB lub w sms'ie, nie wpadaj w panikę, tylko przeczytaj i zobacz instrukcję ;-) Jakiś czas temu Stolica Apostolska wypowiedziała się, że nie ma mowy o spowiadaniu przez telefon. Przez Skype pewnie też obowiązuje ta sama zasada. Tym bardziej inne sakramenty - komunia, namaszczenie, ślub... Wprawdzie w sakramentach konieczny jest żywy kontakt miedzy osobami, ale sakramentalia (np. poświęcenia i błogosławieństwa) wydają się już bardziej elastyczne...

Pragnienie

Kościoły otwarte, ale w wielu z nich nie sprawuje się w tych dniach Eucharystii z udziałem wiernych. A jeżeli nawet się sprawuje, nie może przyjść na nie więcej niż 50 osób. A nawet jak chce się iść, to i tak słyszę - "zostań w domu". Co to we mnie budzi? Czy faktyczną tęsknotę za spotkaniem, czy dyskomfort z powodu braku jakiejś aktywności, wyłamanie z jakiegoś  schematu, przyzwyczajenia? Często jest tak, że szukamy zewnętrznych znaków, szukamy Boga na zewnątrz. Bardzo dobrze, że szukamy Go w świątyni, bo tam jest u siebie, bo to Jego dom (por. Łk 1, 41-50).   Czy potrafię jednak odnaleźć przestrzeń do spotkania z Bogiem także we własnym domu? Czy potrafię swój dom uczynić Jego domem? Właśnie teraz ja i Ty mamy okazję odkryć, że moje mieszkanie, mój pokój także mogą stać się świątynią, miejscem wypełnionym obecnością Boga. A przede wszystkim – to ja jestem (mam być) świątynią dla Boga – moje serce, całe moje ciało (por. 1 Kor 3, 16-17). Kiedy Samarytanka wyrusza do

Skazani... na piękno: cz. II - MOTYL

W różnych okresach dziejów niepełnosprawność była postrzegana na różne sposoby. Czasem traktowana było jako kara za grzechy, opętanie przez złego ducha lub inne tajemnicze moce. Na osoby nią dotknięte patrzono jako na ludzi godnych politowania i dotkniętych tragedią losu (wielu ludzi myśli tak nawet w dzisiejszych czasach…). W pewnym momencie dostrzeżono, że zasługują oni jednak na godne warunki życia i opieki, a w ostatnich latach coraz więcej mówi się włączaniu. „Inkluzja” – to teraz takie modne słowo (choć praktyka i rzeczywistość wyglądają różnie...). Ale był też taki okres, kiedy niepełnosprawność stawała się powodem do widowiska. Na przełomie XIX i XX w., głównie w Stanach Zjednoczonych bardzo popularne były tzw. „freak show”, "gabinety osobliwości". Kobieta z brodą, mężczyzna o trzech nogach, człowiek-słoń… to tylko niektóre z osobistości, które ze względu na niepełnosprawność przeszły do historii – jednak nie jako ludzie, a bardziej jako wybryki natury… Krótko