Kochać na poważnie

Gdy słyszysz słowo " powaga ", co jako pierwsze przychodzi ci do głowy? Widok elegancko ubranych ludzi siedzących w milczeniu na ważnej uroczystości? Pozbawioną emocji rozmowę na tematy związane z pracą ?

Według mnie to nie jest tylko stosowny ubiór i zachowanie, brak uśmiechu na twarzy.  

Poczucie powagi to świadomość ważności i zarazem piękna sytuacji, w której się znaleźliśmy. 

Świadomość, że osoba z którą rozmawiam jest godna najwyższego szacunku i uwagi.

Małe dziecko rozpacza z powodu zgubienia ulubionej zabawki. Jeśli chcę mu pomóc, nie mówię, że przesadza ani nie śmieję się w głos stwierdzając, że chciałabym mieć takie problemy.

Dla tak młodego człowieka to zmartwienie prawdopodobnie stanowi w tej chwili 100 % problemów które ma. Dlaczego więc mam dać mu do zrozumienia, że jego kłopoty się nie liczą ?

Czasami niektórych ludzi podświadomie uważamy za mniej wartościowych od nas samych. Tu właśnie źródło ma pogarda dla osób starszych, poruszających się na wózkach, niewidomych... 

W przekonaniu, że tylko ludzie, których wybiorę są godni szacunku. 

Oczywiście, ktoś może mieć wobec nas złe intencje. Ale czy potrzebę bycia dostrzeżonym, wysłuchanym, pocieszonym można nazwać tak nazwać ?

Traktuję kogoś poważnie, czyli nie umniejszam wagi problemów, o których mi opowiada.Nie ignoruję próśb, które uważam za mało znaczące. Nie krytykuję bezwzględnie pracy, w którą  ktoś włożył wiele serca.

Po protu nie uważam nikogo za niegodnego mojej uwagi.

Przeczytałam ostatnio książkę o ks. Tischnerze, w której to jego bliscy w kilku zdaniach wspominali chwile, dni, lata, które dane im było z nim spędzić.

W jednej z tych opowieści zawarte były wspomnienia sprawowanych przez niego Mszy Świętych dla dzieci. Przywołano w niej liczne obrazy uśmiechniętego księdza i wpatrzonych w niego jak w obrazek dzieci, mądre słowa, zabawne dialogi. Jednak wszystkie świadectwa dorosłych już uczestników tych Mszy zostały podsumowane tylko jednym zdaniem: ksiądz Tischner swoją popularność wśród najmłodszych zawdzięczał temu, że traktował je poważnie.

Bo to właśnie w powadze tkwi odpowiedź na pytanie, jak kochać drugiego człowieka.

Kochać to znaczy m.in. uznać, że druga osoba jest równie wartościowa jak ja 

i może mi bardzo wiele dać.

Wielu zastanawiało sie nad tym, jak mówić,  żeby dotrzeć do serca drugiego człowieka. Jak sprawić, żeby ktoś mi zaufał i dał sobie pomóc. Jak kochać, żeby osoba, której okazuje miłość wiedziała, że jest kochana.

Tymczasem odpowiedź jest bardzo prosta.