Król Herod posłyszał o Jezusie, gdyż Jego imię nabrało rozgłosu, i mówił: "Jan Chrzciciel powstał z martwych i dlatego moce cudotwórcze działają w nim". Inni zaś mówili: "To jest Eliasz"; jeszcze inni utrzymywali, że to prorok, jak jeden z dawnych proroków. Herod, słysząc to, mawiał: "To Jan, którego ściąć kazałem, zmartwychwstał". Ten bowiem Herod kazał pochwycić Jana i związanego trzymał w więzieniu z powodu Herodiady, żony brata swego, Filipa, którą wziął za żonę. Jan bowiem napominał Heroda: "Nie wolno ci mieć żony twego brata". A Herodiada zawzięła się na niego i chciała go zgładzić, lecz nie mogła. Herod bowiem czuł lęk przed Janem, widząc, że jest mężem prawym i świętym, i brał go w obronę. Ilekroć go posłyszał, odczuwał duży niepokój, a jednak chętnie go słuchał. Otóż chwila sposobna nadeszła, kiedy Herod w dzień swoich urodzin wyprawił ucztę swym dostojnikom, dowódcom wojskowym i osobistościom w Galilei. Gdy córka tej Herodiady weszła i tańczyła, spodobała się Herodowi i współbiesiadnikom. Król rzekł do dziewczyny: "Proś mnie, o co chcesz, a dam ci". Nawet jej przysiągł: "Dam ci, o co tylko poprosisz, nawet połowę mojego królestwa". Ona wyszła i zapytała swą matkę: "O co mam prosić?" Ta odpowiedziała: "O głowę Jana Chrzciciela". Natychmiast podeszła z pośpiechem do króla i poprosiła: "Chcę, żebyś mi zaraz dał na misie głowę Jana Chrzciciela". A król bardzo się zasmucił, ale przez wzgląd na przysięgę i na biesiadników nie chciał jej odmówić. Zaraz też król posłał kata i polecił przynieść głowę Jana. Ten poszedł, ściął go w więzieniu i przyniósł głowę jego na misie; dał ją dziewczynie, a dziewczyna dała swej matce. Uczniowie Jana, dowiedziawszy się o tym, przyszli, zabrali jego ciało i złożyli je w grobie.
Mk 6, 14-29
Dziś znów widzę Jana. Pokornego i dobrego Jana. Jan był pokorny i dobry, a jednak Herod bał się go. Nie tylko dlatego, że słyszał od niego prawdę. Znał go jako męża prawego i świętego i brał go w obronę. I chętnie go słuchał. Ale przyparty do muru przez zło i grzech zabił Jana. Nie zdążył go obronić, bo opinia innych i nieuporządkowane uczucia doprowadziły go do zbrodni. I ja patrząc na tę scenę, czuję niepokój. Tak wiele razy nie potrafię zapanować nad uczuciami, emocjami, tak często nie umiem rozeznać, które pragnienia są dla mnie dobre, a które do dobra nie prowadzą. I często „zabijam” w sobie, jak Herod, dobro i piękno, dostosowując się do opinii innych. Nie jestem jak Jan. Prostolinijny i dobry. Prawdziwy i taki wewnętrznie wolny. Zasłuchany w Ducha Świętego i wypatrujący znaków Bożej miłości. Nie jestem, ale dziś właśnie do Jana przychodzę i proszę, by modlił się za przemianę serca mojego, bym był wolny w miłowaniu i szukaniu Boga. Tylko Jego miłość daje wolność.
ks. Marek Chrzanowski FDP
rozważania pochodzą z książki "Kawa z niebem"
Komentarze
Prześlij komentarz