Apostołowie zebrali się u Jezusa i opowiedzieli Mu wszystko, co zdziałali i czego nauczali. A On rzekł do nich: "Pójdźcie wy sami osobno na pustkowie i wypocznijcie nieco". Tak wielu bowiem przychodziło i odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu. Odpłynęli więc łodzią na pustkowie, osobno. Lecz widziano ich odpływających. Wielu zauważyło to i zbiegli się tam pieszo ze wszystkich miast, a nawet ich wyprzedzili. Gdy Jezus wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się nad nimi, byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać o wielu sprawach.
Mk 6, 30-34
Zlitowałeś się nade mną i chcesz mnie dzisiaj nauczać. W ciszy, na pustyni mojego serca. I powiem Ci szczerze, Panie, że ja boję się pustyni, boję się ciszy. Zawsze próbuję ją czymś wypełnić i nawet ucieszyły mnie tłumy, które widziały dzisiaj, jak idę na pustynię, by wypocząć. Ale dzisiaj Ty chcesz dla mnie pustyni, bym przy Tobie wypoczął. Nie boisz się mojego lęku, niepewności, tylko zapraszasz. Widzisz we mnie „wielki tłum myśli, uczuć”, z którymi sobie nie radzę, i pragniesz je w ciszy uporządkować. Potrzebujesz mojej zgody, mojego cichego „tak”, bo szanujesz wolność i nie chcesz we mnie niczego robić na siłę. Jak mógłbym Ci odmówić?! Wiem, że jestem jak owca bez pasterza, a Ty dziś chcesz nauczać mnie jak pasterz i przyprowadzić z powrotem do Miłości. Pragnę słuchać Ciebie nauczającego, wiedząc, że zawsze wypatrzysz mnie z tłumu, by przemawiać do mego serca i nauczyć, jak więcej już nie zgubić się Pasterzowi – Tobie.
ks. Marek Chrzanowski FDP
rozważania pochodzą z książki "Kawa z niebem"
Komentarze
Prześlij komentarz