Przejdź do głównej zawartości

Wcale nie widać, że kocham

Czemu ja tego wcześniej nie odkryłem???!!! Tego się nie da ogarnąć - trafione w dziesiątkę, na 100%! Wszystko, co teraz mi chodzi po głowie, czym się zajmuję, Brańszczyk, wolontariat, WSZYSTKO w jednej piosence!

Niby znam Luxtropedę - słuchałem 2Tm2,3, sięgałem nawet po Armię. W pewnym momencie moje muzyczne sympatie tak bardzo odpłynęły od rocka, czy metalu w kierunku gospel i muzyki uwielbieniowej, że o istnieniu tego zespołu wiedziałem i basta.
Nie miałem natomiast pojęcia o czym oni śpiewają. Natknąłem się parę razy na YT na ich klipy. Wilki Dwa nawet zapamiętałem, uznałem za fajne i nie wróciłem więcej do tego tematu. Ale wtopa!


***
Hubertem zajmowałem się jeszcze w Łaźniewie. Bardzo stare czasy. Po dwóch dniach poprosiłem, żeby ktoś mi pomagał. Normalnie wystarcza jeden wolontariusz na jednego niepełnosprawnego. Wymiękałem. 

Miał chyba 15 lat.  Sympatyczny, uśmiechał się do wszystkich. Dopiero potem się zorientowałem, że to tylko grymas, przyklejony wyraz twarzy, który towarzyszy strachowi i poprzedza gwałtowną reakcję. Autystyczni się boją, Hubert szczególnie. Pierwszy raz poza domem bez rodziców. Przybliżał się "niby przymilnie" i przyglądał się z bliska. Wszystko, co nieznane budziło w nim lęk. Ciężko go było zrozumieć. Nie mówił nic samodzielnie. Ja mówiłem "Hubert zobacz! Drze..." Hubert kończył "...wo". Ja "słoń..." Hubert "...ce".
Jedziemy w górę mapy, morze jest na północy
A z nami leci ziemia jak wystrzelona z procy
Wiem, że do mnie mówisz, wiem i wszystko słyszę
Nie mogę odpowiedzieć, przy drodze drzewa liczę

Na turnusie wyrobiłem sobie nieprawdopodobny refleks. Kilka szklanek, talerzy, naczyń z niewyjaśnionych przyczyn poleciało na podłogę. Z dnia na dzień uczyłem się, kiedy Hubert wystraszy się i zamknie w sobie, a kiedy nagle zareaguje. Parę razy oberwałem i ja. W gębę.

***
Krzyczysz, że chowam się przed tobą i jestem skryty
Lub chcąc być blisko ze mną solidarnie milczysz
Kochając i się złoszcząc znosisz to cierpliwie
Ja też cię bardzo kocham, tylko trochę autystycznie
Rewelacja. Przebywając z osobami chorymi i upośledzonymi, pracując z nimi na co dzień (a był taki etap) nabrałem dystansu do swojej pełnosprawności i dystansu do ich niepełnosprawności. W relacji do Pana Boga, która jest jedyną miarą mojego sensu, mojego człowieczeństwa często wychodzę na niepełnosprawnego. On mówi, ja słyszę, ale milczę. On jest blisko. Ja się boję. Reaguję gwałtownie, nieracjonalnie. Nie rozumiem, co się dzieje, nie ogarniam. Nie ufam. Jestem autystyczny?

***
Luxtorpeda - "Autystyczny" do kawy? Zdecydowanie polecam. Pod warunkiem, że pijecie mocą espresso, bardzo mocną. Kawałek oczywiście jest zagrany tak, jak to za dobrych czasów 2Tm2,3 bywało. Jednak cała ta energia jest mocno podporządkowana celowi. Piosenka daje do myślenia. Warto przeczytać tekst przed przesłuchaniem. Chłopaki śpiewają szybko, niecałkiem wyraźnie.

Kawa mocna, zdecydowanie bez mleka, corto, aromatyczna gorzkimi jak kardamon przemyśleniami. Smacznego.


Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Instrukcja obsługi błogosławieństwa on-line

Jeśli twój znajomy ksiądz błogosławi Ci na FB lub w sms'ie, nie wpadaj w panikę, tylko przeczytaj i zobacz instrukcję ;-) Jakiś czas temu Stolica Apostolska wypowiedziała się, że nie ma mowy o spowiadaniu przez telefon. Przez Skype pewnie też obowiązuje ta sama zasada. Tym bardziej inne sakramenty - komunia, namaszczenie, ślub... Wprawdzie w sakramentach konieczny jest żywy kontakt miedzy osobami, ale sakramentalia (np. poświęcenia i błogosławieństwa) wydają się już bardziej elastyczne...

Pragnienie

Kościoły otwarte, ale w wielu z nich nie sprawuje się w tych dniach Eucharystii z udziałem wiernych. A jeżeli nawet się sprawuje, nie może przyjść na nie więcej niż 50 osób. A nawet jak chce się iść, to i tak słyszę - "zostań w domu". Co to we mnie budzi? Czy faktyczną tęsknotę za spotkaniem, czy dyskomfort z powodu braku jakiejś aktywności, wyłamanie z jakiegoś  schematu, przyzwyczajenia? Często jest tak, że szukamy zewnętrznych znaków, szukamy Boga na zewnątrz. Bardzo dobrze, że szukamy Go w świątyni, bo tam jest u siebie, bo to Jego dom (por. Łk 1, 41-50).   Czy potrafię jednak odnaleźć przestrzeń do spotkania z Bogiem także we własnym domu? Czy potrafię swój dom uczynić Jego domem? Właśnie teraz ja i Ty mamy okazję odkryć, że moje mieszkanie, mój pokój także mogą stać się świątynią, miejscem wypełnionym obecnością Boga. A przede wszystkim – to ja jestem (mam być) świątynią dla Boga – moje serce, całe moje ciało (por. 1 Kor 3, 16-17). Kiedy Samarytanka wyrusza do

Skazani... na piękno: cz. II - MOTYL

W różnych okresach dziejów niepełnosprawność była postrzegana na różne sposoby. Czasem traktowana było jako kara za grzechy, opętanie przez złego ducha lub inne tajemnicze moce. Na osoby nią dotknięte patrzono jako na ludzi godnych politowania i dotkniętych tragedią losu (wielu ludzi myśli tak nawet w dzisiejszych czasach…). W pewnym momencie dostrzeżono, że zasługują oni jednak na godne warunki życia i opieki, a w ostatnich latach coraz więcej mówi się włączaniu. „Inkluzja” – to teraz takie modne słowo (choć praktyka i rzeczywistość wyglądają różnie...). Ale był też taki okres, kiedy niepełnosprawność stawała się powodem do widowiska. Na przełomie XIX i XX w., głównie w Stanach Zjednoczonych bardzo popularne były tzw. „freak show”, "gabinety osobliwości". Kobieta z brodą, mężczyzna o trzech nogach, człowiek-słoń… to tylko niektóre z osobistości, które ze względu na niepełnosprawność przeszły do historii – jednak nie jako ludzie, a bardziej jako wybryki natury… Krótko