Przejdź do głównej zawartości

Kawa, której nie zaparzyłem

Idę szlakiem, ludzi mijam, wyprzedzam, czasem mnie wyprzedzają. Jakoś tego dnia ciężko mi się z nimi witało. Jest taki zwyczaj wśród podróżujących górskimi ścieżkami. Patrzyłem na te smutne, może wystraszone twarze zmęczonych turystów, a oni patrzyli na mnie smutnego, może wystraszonego i tak sprawdzaliśmy, kto pierwszy się odezwie i czy można się uśmiechnąć, żeby ten drugi, obcy nie kopnął w tyłek pogardliwym milczeniem, albo grymasem pełnym wstrętu i poniżenia.

My, Polacy, chyba niezbyt dobrze się ze sobą czujemy. Trzeba zawsze najpierw uważać na tego drugiego. Nie wiadomo, co to za typ się włóczy z nami w odludnym miejscu, czy on z Pis, czy z PO, wierzący, czy antyklerykał, bogaty manager, czy robotnik zatrudniany na czarno, pijący, czy abstynent. I tak w kółko...
My się chyba niezbyt dobrze ze sobą czujemy, niezbyt sobie ufamy. Może to historia naszych przodków, może nasza własna, może targowica, okrągły stół, okupacja, albo kolaboracja. Może zwyczajnie było zbyt gorąco na wylewne pozdrowienia z obcymi?


Na Wiktorówkach, u Maryi Królowej Tart, zdumienie; niemal wszystkie te twarze powchodziły do kaplicy. Milczeliśmy tak, jak na szlaku, ale inaczej to milczenie smakowało. Stanąłem przed nimi, żeby powiedzieć, że za chwilę odprawię Mszę i można zostać i pomodlić się, jak kto chce. Nie mogłem się nadziwić, co się stało. Sam zrozumiałem, że oni, ci smutni, a może wystraszeni, to tak naprawdę "moi". Zidentyfikowaliśmy się. Nagle się okazało, że można spuścić gardę. Oni też tak na mnie spojrzeli, inaczej. Swój człowiek.

Na Wiktorówkach nie było kawy. To nie schronisko, chociaż ojcowie dominikanie częstują herbatą. Czułem jednak wyraźnie, że tu mi ktoś "zaparzył kawę". I to mocną. Na modlitwie tępym wzrokiem wpatrywałem się w figurkę Maryi, jakoś tak mi ta modlitwa nie szła, ale Ona i tak zrobiła swoje.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Instrukcja obsługi błogosławieństwa on-line

Jeśli twój znajomy ksiądz błogosławi Ci na FB lub w sms'ie, nie wpadaj w panikę, tylko przeczytaj i zobacz instrukcję ;-) Jakiś czas temu Stolica Apostolska wypowiedziała się, że nie ma mowy o spowiadaniu przez telefon. Przez Skype pewnie też obowiązuje ta sama zasada. Tym bardziej inne sakramenty - komunia, namaszczenie, ślub... Wprawdzie w sakramentach konieczny jest żywy kontakt miedzy osobami, ale sakramentalia (np. poświęcenia i błogosławieństwa) wydają się już bardziej elastyczne...

Pragnienie

Kościoły otwarte, ale w wielu z nich nie sprawuje się w tych dniach Eucharystii z udziałem wiernych. A jeżeli nawet się sprawuje, nie może przyjść na nie więcej niż 50 osób. A nawet jak chce się iść, to i tak słyszę - "zostań w domu". Co to we mnie budzi? Czy faktyczną tęsknotę za spotkaniem, czy dyskomfort z powodu braku jakiejś aktywności, wyłamanie z jakiegoś  schematu, przyzwyczajenia? Często jest tak, że szukamy zewnętrznych znaków, szukamy Boga na zewnątrz. Bardzo dobrze, że szukamy Go w świątyni, bo tam jest u siebie, bo to Jego dom (por. Łk 1, 41-50).   Czy potrafię jednak odnaleźć przestrzeń do spotkania z Bogiem także we własnym domu? Czy potrafię swój dom uczynić Jego domem? Właśnie teraz ja i Ty mamy okazję odkryć, że moje mieszkanie, mój pokój także mogą stać się świątynią, miejscem wypełnionym obecnością Boga. A przede wszystkim – to ja jestem (mam być) świątynią dla Boga – moje serce, całe moje ciało (por. 1 Kor 3, 16-17). Kiedy Samarytanka wyrusza do

Skazani... na piękno: cz. II - MOTYL

W różnych okresach dziejów niepełnosprawność była postrzegana na różne sposoby. Czasem traktowana było jako kara za grzechy, opętanie przez złego ducha lub inne tajemnicze moce. Na osoby nią dotknięte patrzono jako na ludzi godnych politowania i dotkniętych tragedią losu (wielu ludzi myśli tak nawet w dzisiejszych czasach…). W pewnym momencie dostrzeżono, że zasługują oni jednak na godne warunki życia i opieki, a w ostatnich latach coraz więcej mówi się włączaniu. „Inkluzja” – to teraz takie modne słowo (choć praktyka i rzeczywistość wyglądają różnie...). Ale był też taki okres, kiedy niepełnosprawność stawała się powodem do widowiska. Na przełomie XIX i XX w., głównie w Stanach Zjednoczonych bardzo popularne były tzw. „freak show”, "gabinety osobliwości". Kobieta z brodą, mężczyzna o trzech nogach, człowiek-słoń… to tylko niektóre z osobistości, które ze względu na niepełnosprawność przeszły do historii – jednak nie jako ludzie, a bardziej jako wybryki natury… Krótko