Przejdź do głównej zawartości

Franciszek miesza się do polityki

Franciszek zamieszał. Każe się chrześcijanom mieszać. I to wszystkim; nie księżom, ale wszystkim. Przez czynne uczestnictwo, przez modlitwę. Słusznie, jeśli nie znajdą się ludzie uczciwi, odważni, to nic się nie zmieni na lepsze, a zmienić się musi. Stereotyp, że polityka jest brudna, sprawia, że wielu godnych zaufania ludzi nie chce się angażować... Mówią, że można się pobrudzić, a wszyscy widzą, że trzeba zrobić pranie!

Bez mieszania nie ma zupy. Może jednak polityce potrzebne jest zamieszanie, zmiana.

Pisałem o tym na moim profilu na FB. Wybuchła dyskusja. Ale na temat księży mieszających się do polityki. Bardzo ciekawe, skąd tyle ciasnych skojarzeń, skoro miało być o pozytywnym wkładzie wierzących w życie społeczne? Franciszek zamieszał w polityce? I co to będzie za zupa, kiedy się ugotuje?



Parę pytań na początek: "Ksiądz mieszający się do polityki jest dla mnie skreślony" Mam dać się skreślić, czy siedzieć cicho? Trochę taki szantaż tu czuję...

Co to znaczy mieszać się do polityki? Nie wolno mi kandydować w wyborach, czy nie wolno mi iść głosować? Chyba mam jakieś prawa obywatelskie, czy nie? Jest jakaś ustawa, która mi tego zabrania? Ok, ok, przecież wiem. Chodzi o to, że ksiądz na ambonie coś mówił, że kazanie było polityczne... Tylko czemu ksiądz nie może mówić politycznie? W końcu ksiądz to obywatel jak każdy. Więc może mieć poglądy i może je głosić. Mam rację, czy nie? Czy jakaś kościelna ustawa zabrania na ambonie wypowiadać się na tzw. "tematy", bo żadna państwowa ustawa tego nie robi. Więc o co ludziom chodzi?

Na tą kwestię wielu mówi, że ksiądz nie jest do tego powołany, że Jezus tak nie robił (skąd ta pewność?), że nie chcemy księdza, co mówi o polityce, tylko, takiego co mówi o Jezusie. Tu się poddaję. Faktycznie, ci ludzie mają rację, moim powołaniem jest mówić o Jezusie.

To jest pierwszy schemat, niemal już skostniały i jak się sprawę przemyśli, to widać, że wielu się w tym gubi. Księża mogą zabierać głos na dowolny temat. Sami siebie pilnujemy (lepiej lub gorzej), żeby to co mówimy było: 1. głoszeniem Jezusa, 2. nauczaniem moralności chrześcijańskiej oraz 3. żeby pasowało to do obecnej rzeczywistości (zamieszanie pewnie wywołuje obecność punktu 3).

Kolejna sprawa. "Mówienie o polityce"... a co to niby znaczy? Jakby kapelan parlamentarzystów wytykał z ambony uchybienia moralne polityków, to byłby już skreślony za politykę? A może właśnie to powinien robić? Jezus nie miał oporów, żeby pocisnąć faryzeuszom, saduceuszom (ci z pewnością byli "zamieszani" w politykę), czy członkom sanhedrynu. Zżera mnie ciekawość, co Jezus powiedziałby dzisiaj na widok naszej sceny politycznej?

"Mieszanie się do polityki". No uwielbiam to określenie. Jak mieczem machają nim wszyscy, którzy chcieliby, żeby księża/świeccy/Kościół/wierzący siedzieli cicho. Najbardziej machają, gdy sami "lobbują" - bo oni się nie mieszają, tylko lobbują, a lobbowanie jest spoko.
Jak księża mówią, że aborcja jest zabijaniem, to mieszają się do polityki (bo domaganie się ochrony życia w polskim prawie według aborcjonistów jest mieszaniem się i w ogóle czymś złym - a dokładniej złym wynikiem finansowym). Jak księża mówią, że in-vitro jest niegodziwym uciekaniem od leczenia niepłodności, to mieszają się do polityki... Facepalm.

"Nie mieszaj się w nieswoje sprawy" - i już wszystko jasne. To nie są moje sprawy. Jak pracodawcy wykorzystują pracowników, to ja się nie powinienem mieszać (politycy też już się do tego nie mieszają). Jak grzech korupcji, jak przywileje dla kolesi, jak przekręty z prywatyzacją, czy z upadłościami państwowych przedsiębiorstw, to najlepiej mówić, że to nie jest moja sprawa. See no evil, hear no evil, tell no evil. Idealnie! Taki to jest idealny ksiądz!

Franciszek zamieszał. Każe się chrześcijanom mieszać.

Jeśli nie znajdą się ludzie uczciwi, odważni, to nic się nie zmieni na lepsze, a zmienić się musi. Stereotyp, że polityka jest brudna, sprawia, że wielu godnych zaufania ludzi nie chce się angażować... Mówią, że można się pobrudzić, a wszyscy widzą, że trzeba zrobić pranie!

Próbuję sobie wyobrazić Polskę z moimi parafianami w rolach głównych. Jakoś głęboko pod skórą wierzę, że są wśród nas ludzie dobrzy, uczciwi, kompetentni. Gdyby tak przestali milczeć... Może mają zbyt wiele do stracenia?

Chyba właśnie mieszam się w politykę... Nigdy jeszcze mi się nie zdarzyło, a już na pewno nie z ambony.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Instrukcja obsługi błogosławieństwa on-line

Jeśli twój znajomy ksiądz błogosławi Ci na FB lub w sms'ie, nie wpadaj w panikę, tylko przeczytaj i zobacz instrukcję ;-) Jakiś czas temu Stolica Apostolska wypowiedziała się, że nie ma mowy o spowiadaniu przez telefon. Przez Skype pewnie też obowiązuje ta sama zasada. Tym bardziej inne sakramenty - komunia, namaszczenie, ślub... Wprawdzie w sakramentach konieczny jest żywy kontakt miedzy osobami, ale sakramentalia (np. poświęcenia i błogosławieństwa) wydają się już bardziej elastyczne...

Pragnienie

Kościoły otwarte, ale w wielu z nich nie sprawuje się w tych dniach Eucharystii z udziałem wiernych. A jeżeli nawet się sprawuje, nie może przyjść na nie więcej niż 50 osób. A nawet jak chce się iść, to i tak słyszę - "zostań w domu". Co to we mnie budzi? Czy faktyczną tęsknotę za spotkaniem, czy dyskomfort z powodu braku jakiejś aktywności, wyłamanie z jakiegoś  schematu, przyzwyczajenia? Często jest tak, że szukamy zewnętrznych znaków, szukamy Boga na zewnątrz. Bardzo dobrze, że szukamy Go w świątyni, bo tam jest u siebie, bo to Jego dom (por. Łk 1, 41-50).   Czy potrafię jednak odnaleźć przestrzeń do spotkania z Bogiem także we własnym domu? Czy potrafię swój dom uczynić Jego domem? Właśnie teraz ja i Ty mamy okazję odkryć, że moje mieszkanie, mój pokój także mogą stać się świątynią, miejscem wypełnionym obecnością Boga. A przede wszystkim – to ja jestem (mam być) świątynią dla Boga – moje serce, całe moje ciało (por. 1 Kor 3, 16-17). Kiedy Samarytanka wyrusza do

Skazani... na piękno: cz. II - MOTYL

W różnych okresach dziejów niepełnosprawność była postrzegana na różne sposoby. Czasem traktowana było jako kara za grzechy, opętanie przez złego ducha lub inne tajemnicze moce. Na osoby nią dotknięte patrzono jako na ludzi godnych politowania i dotkniętych tragedią losu (wielu ludzi myśli tak nawet w dzisiejszych czasach…). W pewnym momencie dostrzeżono, że zasługują oni jednak na godne warunki życia i opieki, a w ostatnich latach coraz więcej mówi się włączaniu. „Inkluzja” – to teraz takie modne słowo (choć praktyka i rzeczywistość wyglądają różnie...). Ale był też taki okres, kiedy niepełnosprawność stawała się powodem do widowiska. Na przełomie XIX i XX w., głównie w Stanach Zjednoczonych bardzo popularne były tzw. „freak show”, "gabinety osobliwości". Kobieta z brodą, mężczyzna o trzech nogach, człowiek-słoń… to tylko niektóre z osobistości, które ze względu na niepełnosprawność przeszły do historii – jednak nie jako ludzie, a bardziej jako wybryki natury… Krótko