Przejdź do głównej zawartości

Popatrzcie na niego


1. Stopy są bardzo poranione – od kamienia na drodze, od bicia pałkami po piętach oraz wskutek przebicia gwoździami. Dużo krwi wypłynęło z tych rozległych ran.

2. Poranione żebra. Widać ślady obicia, stłuczenia oraz wyjątkowo krwawą ranę, która powstała od ciosu włócznią. Zabity, choć już nie żył, przez tą ranę utracił bardzo wiele krwi i osocza. Takie oddzielenie jednego i drugiego sugeruje, że ni umarł od ran, czy uduszenia na krzyżu, lecz od zawału tak wielkiego, że można go nazwać tylko pęknięciem serca.

3. Ponad 120 śladów biczowania. Tyle może dostrzec nasze oko cierpliwie analizując Całun. Takie ślady odciśnięte na płótnie mogły stworzyć na ciele uderzenia ostrymi, elastycznymi witkami z drzew, skórzanymi biczami oraz biczami zakończonymi żelaznymi szponami i ołowianymi kulkami. Bito go po ramionach, plecach, udach, łydkach. Niecelne razy trafiały też w kark, czy nerki lub pierś. Widać też, że niektóre uderzenia mogły wyrwać całe kawałki ciała.




4. Potłuczenia i zdarta skóra powstały wskutek niesienia ciężkiej, szorstkiej krzyżowej belki.

5. Rany kłute na całej głowie , również na czole i w okolicy oczu powstały przez nałożenie cierniowej korony. Ślady obrzęków wskazują też bicie pięściami lub pałką. Twarz oraz ciemię były całe zalane krwią. Łatwo sobie wyobrazić opuchnięte, posiniaczone oczy, policzki. Nos mógł być bardzo uszkodzony. Można się domyślać, że wargi popękały lub zostały rozcięte, skoro one też spłynęły krwią.

6. Jeszcze więcej krwi musiało wypłynąć przez rany na dłoniach. Trudno powiedzieć, jakie rany kryją się pod dużą plamą skrzepłej krwi. Strup być może zakrył ślady zdarcia skóry przy upadkach. Na ramionach i przedramionach widać liczne ślady biczowania. Musiały po nich spływać strugi krwi.

Oto człowiek!

Jeśli chcesz zrozumieć, co to znaczy, że Bóg jest miłością, przypatrz się z bliska temu, jak Chrystus cierpiał za nas.
Od wieków, od zawsze kochał nas Bóg. Gdy nie było jeszcze niczego, zapragnął nas. Stworzył dla nas najpierw przestrzeń – miejsce, by powstało życie. Cierpliwie i z wielką miłością kształtował krok po kroku, by wreszcie stworzyć człowieka – mężczyznę i kobietę!
Powołał nas do szczęścia i obdarzył swoją przyjaźnią. U Boga mógł człowiek cieszyć się pięknem świata, dobrem i trwałym dostatkiem, a nadto wszystko karmić się miłością Boga.

Dziś z tego stanu pełni, spełnienia pozostają tylko wielkie pragnienia, których w naszym sercu nic nie jest w stanie zupełnie zaspokoić. Bo człowiek zgrzeszył. Miotamy się w poszukiwaniu szczęścia próbując znaleźć je w bogactwie, sławie lub szacunku u innych ludzi, korzystaniu z uroków życia, czy władzy nad innymi. Zamiast szczęścia w dostatku materialnym znajdujemy rozrzutności i marnotrawstwo, gdy na naszych oczach inni cierpią głód, zazdrość zamiast sławy, zawiść zamiast szacunku, jakiego pragniemy, egoizm zamiast cieszenia się pięknem życia oraz przemoc i pogardę, które przychodzą zawsze, gdy ktoś pragnie władzy, by zaspokoić niepokój swego serca i brak szczęścia.
Jeśli chcesz zrozumieć, co to znaczy, że człowiek zgrzeszył, popatrz znów na całun. Tu każda rana zieje nienawiścią oprawców. Każda rana pokazuje „jacy to my jesteśmy silni, jak się z nami trzeba liczyć, bać”. Z każdej rany wyziera egoizm, podstęp, przewrotność. Na końcu widać, że wychodzi z nas wielki strach. Muszę przecież być taki, bo inaczej cała ta przemoc może się obrócić przeciw mnie, muszę ja pierwszy oszukać, pierwszy być cwany, pierwszy muszę zadbać tylko o siebie, bo inaczej …
I niech teraz podniesie rękę, kto jest pewny, że w żaden sposób nie przyłożył tej swojej ręki do cierpień Chrystusa. Popatrzcie na całun. To my sami, dziś, zadajemy mękę naszemu Panu.

Straszna jest przepaść, jaka dzieli świętość Boga od naszej przewrotnej, grzesznej natury. Nikt z nas jej nie może przekroczyć i żaden nasz wysiłek nie może naprawić tego, co zniszczył grzech.

Czy nie chcielibyście zawołać „co mamy czynić?”. Czy nie chcielibyście zawołać, tymi słowami, jak w dzień Zesłania Ducha Świętego ludzie pytali Piotra Apostoła? Chrystus nas odkupił na Krzyżu, ale czy ten krzyż dotrze do nas ze zbawieniem? To zależy od tego, czy my się zgodzimy, żeby Chrystus wszedł w nasze życie.
A my przecież na sto sposobów próbujemy zbawić samych siebie:
- sam sobie poradzę
- przecież jestem dobrym człowiekiem; nikogo nie zabiłem, ani nie okradłem
- przecież modlę się, do kościoła chodzę, to mi pewnie wystarczy
- jakby co, to pójdę na pielgrzymkę i sobie odpokutuję i będzie OK
- przecież Bóg jest taki dobry, że nie będzie zwracał uwagi na moje przegięcia …
Ale zbawić nas może tylko Chrystus. Karą za grzech jest śmierć, jak mówi Pismo. A my mamy tylko jedno życie. Za to Chrystus, który pokonał śmierć ma moc zbawić na z każdego grzechu, uwolnić od kary za zło. „Kto uwierzy, ten będzie zbawiony”, kto nie uwierzy, ten nie będzie.

Wiec, co czynić? Jak zasypać tą nieskończoną przepaść, jaka przez grzech dzieli nas od miłości, przyjaźni Boga, od raju.
Przyjąć Chrystusa, uczynić Go Panem swojego życia. Oznacza to pozwolić, by On teraz moim życiem kierował. Przyjąć Chrystusa, uczynić Go swoim Zbawicielem. Oznacza to przyznać się do swoich słabości, do grzechu i pozwolić, by to On opatrzył nasze rany.
Zawrzeć Przymierze z Bogiem, na mocy tego przymierza „ja oddaję mu siebie, a on mnie prowadzi i troszczy się o mnie”

Dla tych, co "dziś" posłuchają głosu Słowa Bożego, dla tych, co dadzą wiarę miłości Boga, dla tych, co uwierzą w zmartwychwstanie Chrystusa i przystąpią do przymierze jest obietnica. Już niedługo na waszych oczach się spełni. Każdy, kto dziś przyjmie z wiarą Chrystusa jako Pana i Zbawiciela otrzyma wkrótce dar, Ducha Świętego, którego ześle nam Ojciec i Syn za pięćdziesiąt dni, w Zielone Święta. A będzie to wielki znak i moc wielka, by zmienić nasze życie i uczynić z wierzących jeden Kościół. Amen.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Instrukcja obsługi błogosławieństwa on-line

Jeśli twój znajomy ksiądz błogosławi Ci na FB lub w sms'ie, nie wpadaj w panikę, tylko przeczytaj i zobacz instrukcję ;-) Jakiś czas temu Stolica Apostolska wypowiedziała się, że nie ma mowy o spowiadaniu przez telefon. Przez Skype pewnie też obowiązuje ta sama zasada. Tym bardziej inne sakramenty - komunia, namaszczenie, ślub... Wprawdzie w sakramentach konieczny jest żywy kontakt miedzy osobami, ale sakramentalia (np. poświęcenia i błogosławieństwa) wydają się już bardziej elastyczne...

Pragnienie

Kościoły otwarte, ale w wielu z nich nie sprawuje się w tych dniach Eucharystii z udziałem wiernych. A jeżeli nawet się sprawuje, nie może przyjść na nie więcej niż 50 osób. A nawet jak chce się iść, to i tak słyszę - "zostań w domu". Co to we mnie budzi? Czy faktyczną tęsknotę za spotkaniem, czy dyskomfort z powodu braku jakiejś aktywności, wyłamanie z jakiegoś  schematu, przyzwyczajenia? Często jest tak, że szukamy zewnętrznych znaków, szukamy Boga na zewnątrz. Bardzo dobrze, że szukamy Go w świątyni, bo tam jest u siebie, bo to Jego dom (por. Łk 1, 41-50).   Czy potrafię jednak odnaleźć przestrzeń do spotkania z Bogiem także we własnym domu? Czy potrafię swój dom uczynić Jego domem? Właśnie teraz ja i Ty mamy okazję odkryć, że moje mieszkanie, mój pokój także mogą stać się świątynią, miejscem wypełnionym obecnością Boga. A przede wszystkim – to ja jestem (mam być) świątynią dla Boga – moje serce, całe moje ciało (por. 1 Kor 3, 16-17). Kiedy Samarytanka wyrusza do

Skazani... na piękno: cz. II - MOTYL

W różnych okresach dziejów niepełnosprawność była postrzegana na różne sposoby. Czasem traktowana było jako kara za grzechy, opętanie przez złego ducha lub inne tajemnicze moce. Na osoby nią dotknięte patrzono jako na ludzi godnych politowania i dotkniętych tragedią losu (wielu ludzi myśli tak nawet w dzisiejszych czasach…). W pewnym momencie dostrzeżono, że zasługują oni jednak na godne warunki życia i opieki, a w ostatnich latach coraz więcej mówi się włączaniu. „Inkluzja” – to teraz takie modne słowo (choć praktyka i rzeczywistość wyglądają różnie...). Ale był też taki okres, kiedy niepełnosprawność stawała się powodem do widowiska. Na przełomie XIX i XX w., głównie w Stanach Zjednoczonych bardzo popularne były tzw. „freak show”, "gabinety osobliwości". Kobieta z brodą, mężczyzna o trzech nogach, człowiek-słoń… to tylko niektóre z osobistości, które ze względu na niepełnosprawność przeszły do historii – jednak nie jako ludzie, a bardziej jako wybryki natury… Krótko