Polska to wyspa na Wiśle, wyspa pomiędzy Niemcmi, a Rosją. Poczucie bezpieczeństwa tak kruche jak chwila wytchnienia między ostrzałami. Historia osobista, włsana, subiektywna nie podlega dyskusji, więc pas, stop dywagacji o sensie powstania, o historycznych decyzjach...
Polacy znów grają w piłke nożną z Niemcami. Nasi bohaterzy rozpaczliwie bronią 0:0, jak niemal za każdym razem. Idę Nowym Światem. "Jak to miejsce zmieniło się od czasów PRL. Teraz jest tu kolorowo, pełno życia" - słyszę słowa towarzysza spaceru. Faktycznie, zrobiło się kolorowo. Kolorowo brzmi w centrum Warszawy grupka irlandzkich turystów podchmielających się w Bierhalle. Kolorowo zastawione są stoły we włoskiej pizzerii, żeby kolorowi bogaci Niemcy i Amerykanie pojedli ze smakiem. Kolorytu dodaje cyganka krążąca między stolikami z małym akordeonem. Kolorowo wymalowały się polskie nastolatki. Chodzą w te i z powrotem, czekają, że ktoś bogaty je zauważy. Polska to tylko wyspa na Wiśle, chorągiewka wetknięta uporczywym wysiłkiem między ciężkie granitowe głazy. Kolorowa. Pogięła się przy wbijaniu.
Ostatni seans w Kinie Hutnik. Sala jednak pełna. Dobrze, że zdążyłem tu przyjść. Już na początku oglądania wiem, że film "Miasto 44" będzie mi się podobał, więc to nie będzie żadna recenzja. Po prostu założyłem, że poszedłbym może na jakiś film dla przeciętnych zjadaczy hamburgera i też bym się cieszył, że np. Kapitan Ameryka jest taki wspaniały i wygrywa z Niemcami na każdym froncie. A tu mam historię kontrowersyjną, ale prawdziwą, pokazaną przez pryzmat uczuć dwojga ludzi, autentyczną aż do bólu: bez bohaterszczyzny, bez heroizmu, ale z bohaterami! Tak, to jest lepsza koncepcaj kina, kultury... Nasza historia ma do opowiedzenia coś o wiele lepszego niż mitologia o tym, jak batman, superman i x-mani pokonali hitlerowców i dlatego amerykanie wygrali. Nasza nie musi tworzyć pseudo-bohaterów, musi tylko pokazać to, co jest. Właściwie nie było nazwisk. Może to i dobrze, każdy mógł się poczuć częścią zbiorowego Stefana, zbiorowej Biedronki, wejść w ulice miasta, posłuchać piosenki o chryzantemach, wystraszyć się, wpaść w gniew, przezwyciężyć nienawiść, zobaczyć własne grzechy, by mieć odpuszczone, jako i my odpuszczamy. Każdy, nawet ja, może dziś poczuć gniew na widok okrucieństwa, zadać sobie pytanie, czy jeniec zasługuje na życie, skoro swoi umierają, zadać sobie pytanie, czy można zabić poddającego się wroga, dlatego, że wrogowie mordują cywilów... W taki sposób to jest film przez duże F. Wypływamy razem z bohaterami na środek Wisły. Udało się naszy przodkom przejść przez to piekło, dzięki temu żyjemy i spotykamy się tutaj, mokrzy, zmęczeni, ranni, poszarpani życiowymi dramatami, zawstydzeni na widok kolorowego tłumu bogatych obywateli świata po obu stronach chorągiewki. Może uda nam się podać sobie ręce i chociaż nie ma dokąd z tej wyspy odpłynąć, to trzymając się za ręce, popatrzymy jeszcze przez chwilę na odbudowany most, który prowadzi z jednej strony na drugą. Polska.
P.S. 11.10.2014 długo trzeba było czekać na wygraną naszych piłkarzy z Niemcami... 2:0 po tylu rozczarowanich. Jednak się dało.
Komentarze
Prześlij komentarz