Przejdź do głównej zawartości

Oczami duszy cz. I

Drabina Jakubowa - łączy niebo z ziemią. Bóg posługuje się zwyczajnymi środkami dla nadzwyczajnych celów. Przychodzi tam, gdzie często najmniej się spodziewamy. W tym co słabe, małe, skromne. Sam pojawił się na tym świecie w ukryciu...
Cuda zaczynają się w codzienności. W tych małych rzeczach, które mogą pozostać niezauważone. Otwórzmy oczy, uszy, serca, żeby się przekonać, że On Jest. 

Świadectwa

I „Ofiaruję Ci wszystkie chwile mego życia by żadna z nich nie była zmarnowana...” bł. o.Honorat Koźmiński. 

Tak naprawdę po doświadczeniu Drabiny Jakubowej, po tych kilku dniach spędzonych w Brańszczyku, mogę się podpisać pod tymi słowami z duchowego testamentu o. Honorata. 
To był czas nie tylko ofiarowania części z siebie dla kogoś, ale prawdziwa nauka by żadna z danych chwil życia nie była zmarnowana. By wykorzystywać, przyjmować i wyciskać wszystko co najlepsze z życia. Czerpać jak najwięcej, jak najbardziej, jak najczęściej z prostej nauki miłości do Boga przez drugiego człowieka. 
Ten czas pokazał mi jak bardzo niedomagam w miłości, jak bardzo moje życie było skupione na rzeczach świata... Jak bardzo ograniczyłam swoją życiową przestrzeń do pracy, do spraw bezwartościowych zapominając w tym o sobie, o drugiej osobie... o Tym na Górze, który kocha miłością nieograniczoną. Pokazując codziennie mi jak ogromną mam wartość, gdy jestem blisko, gdy czepię prosto ze Źródła. 
Przyjmuje moje słabości, moje niedomagania, tak jak ci, którzy towarzyszyli mi w tym czasie zarówno duchowo jak i osobiście wskazując ogromną wartości mojej osoby jako człowieka. Prostego i na pewien sposób „niepełnosprawnego”. Tak naprawdę mogę uznać, że był to czas piękny Miłością pokazywaną przez małe gesty, słowa i prostą obecność drugiego człowieka. To co najważniejsze to właśnie Obecność. Czuć Bożego Ducha, który rozprzestrzenił się na nas ogromną miłością pokazując, że ilekroć niedomagam jestem silny. Ilekroć moja słabość przemienia się w moją moc. 

Można rzecz, że po prostu dziękuję Bogu za Was i dziękuję Wam za czas. Za każdy uśmiech, rozmowę i proste gesty wskazujące że Wasze życie jest stworzone na podstawie Bożego Ducha. Wiedząc dlaczego, a nawet dla Kogo jesteście ważni. Jesteście kochani i pokazujecie jak Kochać innych. To był tydzień ważnej nauki miłości jak i odwagi do bycia dla Was. 



II Już ponad dwa tygodnie minęły od czasu, gdy odnalazłam kolejne miejsce, gdzie chce się wracać. Brańszczyk.
To tam, każdego dnia byłam obdarowywana uśmiechem "za darmo". Tam każdego dnia, za rogiem, czekał ktoś, kto przytulił, bo czuje, że jest to człowiekowi potrzebne.

Tam, każdego ranka, gdy z wielkim trudem zwlekałam swoje ciało z łóżka po krótkiej nocy, ktoś uśmiechem od ucha do ucha oznajmiał, że ten dzień będzie dobry. 

Tam nigdy nie wiadomo, co przyniesie dzień, mimo jednego - każdego dnia będziesz wiedzieć, że jesteś kochany, jesteś potrzebny taki, jaki jesteś i że zawsze znajdzie się ktoś, kto ci o tym przypomni. Słowem, gestem, uśmiechem, mrugnięciem.
To właśnie w Brańszczyku kolejny raz doświadczyłam tego, że niepełnosprawność to nie stan ciała, a ducha. Twoje ciało może Cię ograniczać, może sprawiać trudności m.in. w komunikacji, ale gdy zauważasz drugiego człowieka i doceniasz jego obecność - to nie Ty jesteś niepełnosprawny. Niepełnosprawność jest zawsze tam, gdzie liczy się tylko własne "ja". Pojechałam z nastawieniem "daj z siebie", a wróciłam napełniona darami innych. Dziękuję!


Relacja podopiecznej:
III Brańszczyk to dla mnie najcudowniejsze miejsce na ziemi a Drabina Jakubowa to nasza wspólnota i moja druga rodzina. Ksiądz Łukasz jest wspaniałym człowiekiem poświęcał mi dużo czasu na 3 turnusie choć nie miał go wiele. Wolontariusze okazali mi dużo serca i miłości za co jestem im bardzo wdzięczna szczególnie mojej wolontariuszce Madzi, jest naprawdę Kochana!! Na 3 turnusie doznałam wiele radości i wzruszeń: Tomek - "kozacki chłopak" który ogolił sobie nogi na bal przebierańców, Jurek kleryk tak mnie rozśmieszył pierwszego dnia turnusu, że mało z wózka nie wypadłam, Pani Maria - pielęgniarka, od razu pierwszego dnia się mną zajęła, między innymi przyniosła mi sok, Izunia - druga pielęgniarka, która kiedy była potrzeba robiła mi opatrunki na odleżynach, Ksiądz Piotr - nasz rekolekcjonista, wspaniały człowiek, okazał mi tyle Miłości, że to się nie mieści w mojej głowie do tej pory, Mateusz, bardzo sympatyczny i dowcipny człowiek, Kasia, kochana dziewczyna o anielskim głosie. Cud Księdza Marka Chrzanowskiego - jego uzdrowienie i jego świadectwo na Mszy. W Kaplicy nie mogłam uwierzyć i powstrzymać łez wzruszenia, Benia i Zuza najwspanialsze koordynatorki świata ogarniające wszystko!! I Jan - kochany Jan o wielkim sercu!! Basia kochana dziewczyna taka wesoła, choć bardzo chora, Agata wolontariuszka Basi wspaniała, wesoła i szczera dziewczyna i Mario, podopieczny który był w stanie rozśmieszyć każdego...
Dziękuję Wam :)










Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Instrukcja obsługi błogosławieństwa on-line

Jeśli twój znajomy ksiądz błogosławi Ci na FB lub w sms'ie, nie wpadaj w panikę, tylko przeczytaj i zobacz instrukcję ;-) Jakiś czas temu Stolica Apostolska wypowiedziała się, że nie ma mowy o spowiadaniu przez telefon. Przez Skype pewnie też obowiązuje ta sama zasada. Tym bardziej inne sakramenty - komunia, namaszczenie, ślub... Wprawdzie w sakramentach konieczny jest żywy kontakt miedzy osobami, ale sakramentalia (np. poświęcenia i błogosławieństwa) wydają się już bardziej elastyczne...

Pragnienie

Kościoły otwarte, ale w wielu z nich nie sprawuje się w tych dniach Eucharystii z udziałem wiernych. A jeżeli nawet się sprawuje, nie może przyjść na nie więcej niż 50 osób. A nawet jak chce się iść, to i tak słyszę - "zostań w domu". Co to we mnie budzi? Czy faktyczną tęsknotę za spotkaniem, czy dyskomfort z powodu braku jakiejś aktywności, wyłamanie z jakiegoś  schematu, przyzwyczajenia? Często jest tak, że szukamy zewnętrznych znaków, szukamy Boga na zewnątrz. Bardzo dobrze, że szukamy Go w świątyni, bo tam jest u siebie, bo to Jego dom (por. Łk 1, 41-50).   Czy potrafię jednak odnaleźć przestrzeń do spotkania z Bogiem także we własnym domu? Czy potrafię swój dom uczynić Jego domem? Właśnie teraz ja i Ty mamy okazję odkryć, że moje mieszkanie, mój pokój także mogą stać się świątynią, miejscem wypełnionym obecnością Boga. A przede wszystkim – to ja jestem (mam być) świątynią dla Boga – moje serce, całe moje ciało (por. 1 Kor 3, 16-17). Kiedy Samarytanka wyrusza do

Skazani... na piękno: cz. II - MOTYL

W różnych okresach dziejów niepełnosprawność była postrzegana na różne sposoby. Czasem traktowana było jako kara za grzechy, opętanie przez złego ducha lub inne tajemnicze moce. Na osoby nią dotknięte patrzono jako na ludzi godnych politowania i dotkniętych tragedią losu (wielu ludzi myśli tak nawet w dzisiejszych czasach…). W pewnym momencie dostrzeżono, że zasługują oni jednak na godne warunki życia i opieki, a w ostatnich latach coraz więcej mówi się włączaniu. „Inkluzja” – to teraz takie modne słowo (choć praktyka i rzeczywistość wyglądają różnie...). Ale był też taki okres, kiedy niepełnosprawność stawała się powodem do widowiska. Na przełomie XIX i XX w., głównie w Stanach Zjednoczonych bardzo popularne były tzw. „freak show”, "gabinety osobliwości". Kobieta z brodą, mężczyzna o trzech nogach, człowiek-słoń… to tylko niektóre z osobistości, które ze względu na niepełnosprawność przeszły do historii – jednak nie jako ludzie, a bardziej jako wybryki natury… Krótko