Jezus znowu zaczął nauczać nad jeziorem i bardzo wielki tłum ludzi zebrał się przy Nim. Dlatego wszedł do łodzi i usiadł w niej, na jeziorze, a cały tłum stał na brzegu jeziora. Nauczał ich wiele w przypowieściach i mówił im w swojej nauce: "Słuchajcie: Oto siewca wyszedł siać. A gdy siał, jedno ziarno padło na drogę; i przyleciały ptaki, i wydziobały je. Inne padło na grunt skalisty, gdzie nie miało wiele ziemi, i wnet wzeszło, bo nie było głęboko w glebie. Lecz powschodzie słońca przypaliło się i uschło, bo nie miało korzenia. Inne padło między ciernie, a ciernie wybujały i zagłuszyły je, tak że nie wydało owocu. Inne wreszcie padły na ziemię żyzną i wydawały plon, wschodząc i rosnąc; a przynosiły plon trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny". I dodał: "Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha!" A gdy był sam, pytali Go ci, którzy przy Nim byli, razem z Dwunastoma, o przypowieść. On im odrzekł: "Wam dana jest tajemnica królestwa Bożego, dla tych zaś, którzy są poza wami, wszystko dzieje się w przypowieściach, aby „patrzyli uważnie, a nie widzieli, słuchali uważnie, a nie rozumieli, żeby się nie nawrócili i nie była im odpuszczona wina”. I mówił im: "Nie rozumiecie tej przypowieści? Jakże więc zrozumiecie inne przypowieści? Siewca sieje słowo. A oto są ci, którzy są na drodze: u nich sieje się słowo, a skoro je usłyszą, zaraz przychodzi Szatan i porywa słowo w nich zasiane. Podobnie zasiewem na gruncie skalistym są ci, którzy gdy usłyszą słowo, natychmiast przyjmują je z radością, lecz nie mają w sobie korzenia i są niestali. Potem gdy nastanie ucisk lub prześladowanie z powodu słowa, zaraz się załamują. Są inni, którzy są zasiani między ciernie: to ci, którzy wprawdzie słuchają słowa, lecz troski tego świata, ułuda bogactwa i inne żądze wciskają się i zagłuszają słowo, tak że pozostaje bezowocne. Wreszcie zasiani na ziemię żyzną są ci, którzy słuchają słowa, przyjmują je i wydają owoc: trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny".
Mk 4, 1-20
Chciałbym, żeby moje serce było żyzną glebą. Ale jest we mnie wszystko, o czym mówisz do mnie dzisiaj. Czasem jestem jak droga. Gdy słyszę Słowo, przyjmuję je, lecz zaraz tracę, bo nie mam czasu albo sił, by z nim zostać, i Zły mi je zabiera. Często jestem dla Twojego Słowa miejscem skalistym. Przyjmuję Twe Słowo z radością, ale ono we mnie nie zostaje; gdy usłyszę kpinę, szyderstwo i powinienem go odważnie obronić, załamuję się, porzucam Słowo i nie zapuszcza ono korzeni w moim sercu. Bywam i cierniami dla Słowa. Słucham, przyjmuję je nawet, ale troski, kłopoty czy zmartwienia zamykają mnie na Słowo i nie może ono wydać owocu we mnie. Wiem na pewno, czego moje serce pragnie: bym był żyzną glebą dla Słowa; bym słuchał Słowa, przyjmował je i wydawał plon, choćby najmniejszy; by choćby jedno ziarno Słowa zostało we mnie i przemieniało moje życie; choćby jedno.
ks. Marek Chrzanowski
rozważania pochodzą z książki "Kawa z niebem"
Komentarze
Prześlij komentarz