I niedziela Wielkiego Postu - Łk 4, 1-13

Pełen Ducha Świętego, powrócił Jezus znad Jordanu, a wiedziony był przez Ducha na pustyni czterdzieści dni, i był kuszony przez diabła. Nic przez owe dni nie jadł, a po ich upływie poczuł głód. Rzekł Mu wtedy diabeł: "Jeśli jesteś Synem Bożym, powiedz temu kamieniowi, żeby stał się chlebem". Odpowiedział mu Jezus: "Napisane jest: „Nie samym chlebem żyje człowiek”. Wówczas powiódł Go diabeł w górę, pokazał Mu w jednej chwili wszystkie królestwa świata i rzekł do Niego: "Tobie dam potęgę i wspaniałość tego wszystkiego, bo mnie są poddane i mogę je dać, komu zechcę. Jeśli więc upadniesz i oddasz mi pokłon, wszystko będzie Twoje". Lecz Jezus mu odrzekł: "Napisane jest: „Panu, Bogu swemu, będziesz oddawał pokłon i Jemu samemu służyć będziesz”. Zawiódł Go też do Jerozolimy, postawił na szczycie narożnika świątyni i rzekł do Niego: "Jeśli jesteś Synem Bożym, rzuć się stąd w dół. Jest bowiem napisane: „Aniołom swoim da rozkaz co do ciebie, żeby cię strzegli, i na rękach nosić cię będą, byś przypadkiem nie uraził swej nogi o kamień”. Lecz Jezus mu odparł: "Powiedziano: „Nie będziesz wystawiał na próbę Pana, Boga swego”. Gdy diabeł dopełnił całego kuszenia, odstąpił od Niego do czasu.

Łk 4, 1-13

Nasze drogi
są skrzyżowane
z Twoją krzyżową

nasze dni
są tak podobne
do trudów Twojego życia

wśród upału dni
i chłodu nocy
wśród pustyni ciszy...

idziemy pod górę
i pod wiatr
nie przestając wierzyć

Twoja przeogromna miłość przynagla mnie, bym dzisiaj tutaj przyszedł i pobył z Tobą. Zapraszasz mnie na pustynię, bym czterdzieści dni swojego życia spędził na niej z Tobą. Dlatego podarowałeś mi czas Wielkiego Postu – czterdzieści dni na poznanie Twojej miłości. Co więcej, dziś właśnie pokazujesz, że pustynia to ciągły trud zmagania się ze sobą, ze swoim grzechem i z diabłem, który również Ciebie ośmielił się kusić, więc i mnie to nie ominie – grzesznika, który wie, jak często upada. Dzisiaj jednak w swoim Słowie mówisz do mnie, że jeżeli wierzę w Ciebie, zawstydzony nie będę. Wiem, że małą mam wiarę, ale skoro Ty tak dobrze poradziłeś sobie z szatanem, to i mnie nie poskąpisz swojej łaski. Muszę tylko być bardzo blisko Ciebie, byś uczył mnie, jak się przeciwstawiać pokusom, jak nie wchodzić z diabłem w żaden dialog, ale pozwolić Tobie działać we mnie. I dajesz mi pomoc – każdego dnia przypominasz mi o swojej Matce, Maryi, która nigdy nie splamiła się żadnym grzechem, której serce Tobą było napełnione, a szatan nie miał do Niej żadnego dostępu. Posyłasz mi każdego dnia swoje Słowo, które przypomina, że jeżeli sercem przyjmę wiarę i wypowiem ją ustami – będę zbawiony. Dajesz mi świętych, którzy żyli dla Ciebie; dla Ciebie życie tracili i w Tobie je otrzymali – już na wieki. To oni pokazują mi, że można żyć dla Ciebie również dziś, w tym pędzącym świecie, i służyć Tobie w służbie dla najmniejszych i najbardziej potrzebujących. Właśnie po to dałeś mi Wielki Post: abym pozwolił się z Tobą ukrzyżować, odrzucił grzech, grzeszne przyzwyczajenia, nieuporządkowane pragnienia, czyli abym siebie stracił; aby umarł we mnie stary, grzeszny człowiek, a narodził się nowy, Twój – Chrystusowy. Dlatego zaprowadziłeś mnie na pustynię i chcesz mówić do mojego serca. Więc mów, Panie, bo sługa Twój słucha. Mów i pozwól mi usłyszeć nawet najcichszy Twój szept... Mów...

ks. Marek Chrzanowski FDP

rozważania pochodzą z książki "Kawa z niebem"