Kto powiedział, że to musiało się udać? Wręcz przeciwnie. Mogło np. nie być głodu, tego kryzysu. Jakby pieniędzy nie zabrakło, to pewnie nigdy by nie pomyślał o wracaniu do domu, albo może by pomyślał, ale po takim długim czasie, że by się już nie umiał odważyć na spotkanie z ojcem.
A jeśli jednak zapanował głód - pewnie mógł zaciągnąć kredyt - pętlę na szyję, smycz, która by go trzymała w "odległej krainie". Niewykluczone, że w końcu zostałby sprzedany w niewolę. Wtedy by nigdy nie wrócił.
Biedę i samotność mógł pokonać jeszcze inaczej - wkraczając na drogę przestępczą mógłby powiedzieć: "Biada słabym! Ja muszę przetrwać, więc biorę siłą to, co mi potrzeba!" Jak by wtedy skończył? Na szubienicy, bez ręki, w lochu?
A cofając się - gdyby przy podziale majątku doszło do kłótni, jak to bywa między niekochającym się rodzeństwem? Może uciekałby w poczucie, że został skrzywdzony, bo należało mu się więcej itp...? Może na odchodne usłyszałby przekleństwo rzucone przez brata: "Masz i nie wracaj tutaj nigdy". Czy miałby wtedy siłę wrócić?
A jeśli ojciec byłby surowym, wymagającym mężczyzną? Może by sobie myślał: "nie mogę wrócić, przecież on mi nigdy nie wybaczy".
A gdyby w "odległej krainie" znalazł namiastkę miłości, może w osobie jakiejś sprytnej kobiety, która umiałaby go omamić? Czy wtedy mógłby wrócić?
W tylu scenariuszach opowieść o Marnotrawnym Synu kończy się tragicznie. (ok, może nie tragicznie; "Marnotrawny" wmawia sobie, że takie jest życie, zaciska zęby i próbuje jakoś żyć mówiąc wszystkim znajomym, że ojciec, że brat, że cośtam, albo milczy o nich zupełnie...) Tak jak w doświadczeniach naszego życia. Kto nie ma takiej historii w rodzinie, ten jest szczęśliwy! Wyobraźcie sobie tego Miłosiernego Ojca, jak siedzi na ławce przed domem wypatrując gasnącymi oczyma swego syna na horyzoncie, dzień po dniu, do śmierci, bezskutecznie. Staruszek umarłby w zupełnej zgryzocie - stracił młodszego, który odszedł, nigdy też nie miał miłości starszego syna - bo prawdę o jego sercu demaskuje dopiero "powrót marnotrawnego"!
Jak często Miłosierdzie Boże przechodzi przez nasze ręce. To wręcz przerażające, że możemy popsuć tak wiele! To wręcz niebywałe, że Bóg tak bardzo ryzykuje wysyłając w tej delikatnej misji miłosierdzia jakiekolwiek "sługi".
Jak bardzo potrzeba nam, jak bardzo potrzeba mi wyobraźni, wyobraźni miłosierdzia.
Komentarze
Prześlij komentarz