W Bazylice Marii Magdaleny w Vezelay (w Burgundii) znajduje się niesamowity kapitel. Na nim zmarły, wiszący Judasz, a po jego stronie... Dobry Pasterz, niosący go na plecach. Zło chyba nigdy nie ma ostatniego słowa.
Myślę o Tygodniu Miłosierdzia Bożego. O tym, co wydarzyło się w sobotę, w wigilię tegoż święta. Gdy przed ołtarzem slubowalismy sobie z Leszkiem miłość, wierność i uczciwość... aż do śmierci. Myślę o kazaniu ojca Roberta. I o naszym weselu. O naszym świadku - osobie z niepełnosprawnością, który podpisywał się odciskiem palca. O radości nam towarzyszącej. O wszystkich rozmowach z ludźmi. O dzieciach i osobach starszych, które nam towarzyszyły. O księżach i siostrze zakonnej. I o osobach wątpiących i niewierzących, których było naprawdę dużo - choć nikomu to raczej nie przeszkadzało. Bóg był z nami - a On kocha każdego człowieka.
"Żadna cela nie jest tak odległa, żeby Bóg nie mógł w niej zamieszkać" - mówi papież Franciszek.
Myślę o osobach chorych, starszych i samotnych, których odwiedzam w domach. O ich "celach" wewnątrz własnego mieszkania. O rodzinie, z którą nie mają często dobrego kontaktu. O chęci bycia akceptowanym - ponad wszystko.
Miłosierdzie, które im mogę okazać, ma bardzo konkretny wyraz. Czasem jest to odkurzenie podłogi, innym razem zrobienie zakupów czy zmiana pampersa. A jeszcze innym... wspólne wypicie kawy i wysłuchanie historii.
Ilu ludzi, tyle potrzeb.
A w tym wszystkim potrzeba miłości i miłosierdzia - pierwszoplanowa potrzeba, bez której moja praca byłaby nic nie warta.
Myślę o moim świadku. O Kubie. O reakcjach gości na jego widok. Wzruszenie, współczucie, chęć pomocy... Brak krzywych spojrzeń.
Doświadczyłam tej miłości bardzo namacalnie, właśnie w sobotę. Myślę, że Kuba również.
Papież Franciszek powiedział, że w modlitwie Ojcze nasz, w wypowiadanych słowach "przyjdź królestwo Twoje" stajemy się... żebrakami. Nikogo "nie stać" na królestwo. Nikt na nie nie zasługuje. Ale możemy go doświadczyć, widząc i kochając innych tak, jak On kocha.
Tydzień Miłosierdzia... A potem kolejne dni.
A w tym wszystkim Bóg, który nas, najzwyczajniej w świecie, bardzo kocha.
Po prostu.
Zwyczajnie.
Bez granic.
Uwierzę?
Ten komentarz został usunięty przez administratora bloga.
OdpowiedzUsuń