Przejdź do głównej zawartości

Pani Marysia, która nauczyła kochać

Nie bój się czułości...

Pani Marysia miała 104 lata. Kiedy ją poznałam, leżała już w łóżku. Demencja bardzo dawała się we znaki. Nie miałam ze staruszką zbytniego kontaktu, spędzała czas głównie na leżeniu i patrzeniu w sufit, nie była w stanie nawet podnieść ręki.

Znałam ją tydzień, ale wiem, że zapamiętam do końca życia...

Pewnego dnia do niej przychodzę. Jest osłabiona. Nie chce jeść, ma problemy z przełykaniem. Przez strzykawkę podaję jej herbatę. Zaczyna ciężko oddychać. W oczach pojawiają się łzy. Czy to ból? A może tęsknota za czymś...?

Czuję, że umiera. Że niedługo się to wszystko dokona. Że śmierć do niej zapuka, a ona otworzy jej drzwi.

Trzymam ją za rękę - tylko tyle mogę zrobić. Przytulam i głaszczę po głowie. Mówię, żeby się nie bała - chociaż sama jestem dość mocno wystraszona. Zapewniam o tym, że Bóg jest dobry i z pewnością tam, w niebie, już na nią czeka. Obiecuję modlitwę.

Pytam, czy chciałaby, aby przyszedł ksiądz. Uśmiecha się.

Dzwonię szybko do proboszcza. Będzie wieczorem.

Ale wtedy jeszcze nie wiemy, że pani Marysia wieczoru nie dożyje...

Gdy umierała mi na rękach, zdałam sobie sprawę, że wszystko, co zrobić mogłam, już zrobiłam.
Bo gdy przychodzi śmierć, nie liczy się, ile mamy pieniędzy na koncie czy długów do spłacenia - liczy się tylko i aż MIŁOŚĆ. Żeby zwyczajnie ktoś BYŁ. Żeby potrzymał za rękę. Żeby przytulił. Zapewnił o modlitwie.

Tylko to się liczy: kochać i być kochanym.

Doświadczenie śmierci uczy, żeby... się jej nie bać. Ale wierzyć w Boże miłosierdzie. Tylko zanurzając się w nim, mogę wierzyć, że moje życie ma jakiś sens, że nie żyję i nie umieram bez celu.

"Miłość mi wszystko wyjaśniła
 miłość wszystko rozwiązała
dlatego uwielbiam tę miłość
gdziekolwiek by przebywała!"

jak napisał Karol Wojtyła.

Miłość wszystko wyjaśniła...
Tylko przez i dzięki miłości mogę zrozumieć, jakie moje życie ma sens!
A ma!
Przecież Pan Bóg stworzył nas do Swojego dzieła...

"Tylko miłość zbawia świat!" św. Alojzy Orione


Trzymanie za rękę. Przytulenie. Bliskość. Czułość. Obecność.

Czy na łożu śmierci może być coś dla nas cenniejszego? 

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Instrukcja obsługi błogosławieństwa on-line

Jeśli twój znajomy ksiądz błogosławi Ci na FB lub w sms'ie, nie wpadaj w panikę, tylko przeczytaj i zobacz instrukcję ;-) Jakiś czas temu Stolica Apostolska wypowiedziała się, że nie ma mowy o spowiadaniu przez telefon. Przez Skype pewnie też obowiązuje ta sama zasada. Tym bardziej inne sakramenty - komunia, namaszczenie, ślub... Wprawdzie w sakramentach konieczny jest żywy kontakt miedzy osobami, ale sakramentalia (np. poświęcenia i błogosławieństwa) wydają się już bardziej elastyczne...

Pragnienie

Kościoły otwarte, ale w wielu z nich nie sprawuje się w tych dniach Eucharystii z udziałem wiernych. A jeżeli nawet się sprawuje, nie może przyjść na nie więcej niż 50 osób. A nawet jak chce się iść, to i tak słyszę - "zostań w domu". Co to we mnie budzi? Czy faktyczną tęsknotę za spotkaniem, czy dyskomfort z powodu braku jakiejś aktywności, wyłamanie z jakiegoś  schematu, przyzwyczajenia? Często jest tak, że szukamy zewnętrznych znaków, szukamy Boga na zewnątrz. Bardzo dobrze, że szukamy Go w świątyni, bo tam jest u siebie, bo to Jego dom (por. Łk 1, 41-50).   Czy potrafię jednak odnaleźć przestrzeń do spotkania z Bogiem także we własnym domu? Czy potrafię swój dom uczynić Jego domem? Właśnie teraz ja i Ty mamy okazję odkryć, że moje mieszkanie, mój pokój także mogą stać się świątynią, miejscem wypełnionym obecnością Boga. A przede wszystkim – to ja jestem (mam być) świątynią dla Boga – moje serce, całe moje ciało (por. 1 Kor 3, 16-17). Kiedy Samarytanka wyrusza do

Skazani... na piękno: cz. II - MOTYL

W różnych okresach dziejów niepełnosprawność była postrzegana na różne sposoby. Czasem traktowana było jako kara za grzechy, opętanie przez złego ducha lub inne tajemnicze moce. Na osoby nią dotknięte patrzono jako na ludzi godnych politowania i dotkniętych tragedią losu (wielu ludzi myśli tak nawet w dzisiejszych czasach…). W pewnym momencie dostrzeżono, że zasługują oni jednak na godne warunki życia i opieki, a w ostatnich latach coraz więcej mówi się włączaniu. „Inkluzja” – to teraz takie modne słowo (choć praktyka i rzeczywistość wyglądają różnie...). Ale był też taki okres, kiedy niepełnosprawność stawała się powodem do widowiska. Na przełomie XIX i XX w., głównie w Stanach Zjednoczonych bardzo popularne były tzw. „freak show”, "gabinety osobliwości". Kobieta z brodą, mężczyzna o trzech nogach, człowiek-słoń… to tylko niektóre z osobistości, które ze względu na niepełnosprawność przeszły do historii – jednak nie jako ludzie, a bardziej jako wybryki natury… Krótko