Przejdź do głównej zawartości

Jak parzyć kawę?

Dobre espresso jest jak dobre życie! Mocne, aromatyczne, pobudza, inspiruje, pociąga. Żeby wypić dobre espresso, żeby je przygotować, trzeba się postarać. Dobre życie też samo nie przychodzi.

Smak espresso składa się z wielu czynników. Może wyjść kwaśne lub gorzkie, słodkie lub mdłe. Jak w życiu. Jest inne, gdy wąchamy ziarna, inne, gdy raczymy się zapachem z filiżanki. Inaczej smakuje pierwszy łyk kawy inaczej odbieramy posmak, który zostaje w ustach po wypiciu całej filiżanki. Jak w życiu, inaczej smakuje młodość, inaczej dojrzałość, inaczej wspomnienia.

Jedni piją szybką, konsumpcyjną rozpuszczalkę, inni wolą zdrowszą, parzoną w filiżance. Jeszcze inni się przyłożą, sami zmielą, zaparzą w dzbanku, kawiarce, czy w ekspresie. Wszystko ma znaczenie.

Kawa, pewnie w 90%, składa się z wody. Dobra woda to podstawa dobrej kawy. Jeśli trąci chlorem, jest zażelaziona, kwitnie itp. nie będzie z niej kawy. Masz człowieku duszę, jeśli jest zmącona, trąci egoizmem, albo dawno jej nie czyściłeś - nie będzie Ci nic w życiu smakować.

Ziarno musi być świeże, najlepiej Arabica. Gorzka w smaku, trudno się ją uprawia, drożej się za nią płaci. Dla mnie jest symbolem wszystkiego, co przychodzi ciężko, ale jest drogie sercu, symbolem tego, co przykre, ale dobrze się kończy. Fakt, Robusta jest tańsza, szybko uderza, daje fantazyjną piankę na wierzchu, ale nadaje kawie kwaśnego posmaku. Gorycz, owszem, zniosę, ale kwas w kawie jest jak zamęt i wieczne narzekanie na swój los.

Jeśli można, to preferuję skspresy ciśnieniowe. Taki musi pracować, musi robić kawę, bez tego espresso będzie smakować metalem, plastikowymi rurkami. Espresso z kawiarni, gdzie pije się mało, nigdy nie będzie mistrzowskie. Bez wysiłku w życiu to samo. Czasem coś się uda, ale skradzione sukcesy nie mają smaku satysfakcji.

Brudny ekspres robi brudną kawę, kwaśną. Amen.

Ciśnienie, z jakim ekspres pracuje ma duże znaczenie. Bez ciśnienia "esencja" nie wyjdzie z ziaren. Gdy jest zbyt mocne, razem z kawą popłyną fusy. Życie bez tej odrobiny ciśnienia, impulsu do działania, pasji, czy pragnienia po prostu nie jest życiem. Przesada zamienia się w ambicjonalizm, rozczarowanie swoimi porażkami, czy hipokryzję pt. "ja jestem ok, ale reszta to śmieci".

I co? Nie mam racji. Espresso jest jak życie! Miłego czytania, postaram się wypić tyle kawy, żeby inspiracji na życie wystarczyło dla mnie i dla wszystkich miłośników małej czarnej. Smacznego.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Instrukcja obsługi błogosławieństwa on-line

Jeśli twój znajomy ksiądz błogosławi Ci na FB lub w sms'ie, nie wpadaj w panikę, tylko przeczytaj i zobacz instrukcję ;-) Jakiś czas temu Stolica Apostolska wypowiedziała się, że nie ma mowy o spowiadaniu przez telefon. Przez Skype pewnie też obowiązuje ta sama zasada. Tym bardziej inne sakramenty - komunia, namaszczenie, ślub... Wprawdzie w sakramentach konieczny jest żywy kontakt miedzy osobami, ale sakramentalia (np. poświęcenia i błogosławieństwa) wydają się już bardziej elastyczne...

Pragnienie

Kościoły otwarte, ale w wielu z nich nie sprawuje się w tych dniach Eucharystii z udziałem wiernych. A jeżeli nawet się sprawuje, nie może przyjść na nie więcej niż 50 osób. A nawet jak chce się iść, to i tak słyszę - "zostań w domu". Co to we mnie budzi? Czy faktyczną tęsknotę za spotkaniem, czy dyskomfort z powodu braku jakiejś aktywności, wyłamanie z jakiegoś  schematu, przyzwyczajenia? Często jest tak, że szukamy zewnętrznych znaków, szukamy Boga na zewnątrz. Bardzo dobrze, że szukamy Go w świątyni, bo tam jest u siebie, bo to Jego dom (por. Łk 1, 41-50).   Czy potrafię jednak odnaleźć przestrzeń do spotkania z Bogiem także we własnym domu? Czy potrafię swój dom uczynić Jego domem? Właśnie teraz ja i Ty mamy okazję odkryć, że moje mieszkanie, mój pokój także mogą stać się świątynią, miejscem wypełnionym obecnością Boga. A przede wszystkim – to ja jestem (mam być) świątynią dla Boga – moje serce, całe moje ciało (por. 1 Kor 3, 16-17). Kiedy Samarytanka wyrusza do

Skazani... na piękno: cz. II - MOTYL

W różnych okresach dziejów niepełnosprawność była postrzegana na różne sposoby. Czasem traktowana było jako kara za grzechy, opętanie przez złego ducha lub inne tajemnicze moce. Na osoby nią dotknięte patrzono jako na ludzi godnych politowania i dotkniętych tragedią losu (wielu ludzi myśli tak nawet w dzisiejszych czasach…). W pewnym momencie dostrzeżono, że zasługują oni jednak na godne warunki życia i opieki, a w ostatnich latach coraz więcej mówi się włączaniu. „Inkluzja” – to teraz takie modne słowo (choć praktyka i rzeczywistość wyglądają różnie...). Ale był też taki okres, kiedy niepełnosprawność stawała się powodem do widowiska. Na przełomie XIX i XX w., głównie w Stanach Zjednoczonych bardzo popularne były tzw. „freak show”, "gabinety osobliwości". Kobieta z brodą, mężczyzna o trzech nogach, człowiek-słoń… to tylko niektóre z osobistości, które ze względu na niepełnosprawność przeszły do historii – jednak nie jako ludzie, a bardziej jako wybryki natury… Krótko