Przejdź do głównej zawartości

(nie) tylko muszla - świadectwo

Autor:


Dzisiaj byliśmy z Leszkiem na plaży. Morze wyrzuciło mnóstwo muszli. Zaczęłam je zbierać, chcąc sobie wrzucić do mojego magicznego wazonika, by dać mojemu krakowskiemu pokojowi trochę pomorskiego charakteru Nagle Leszek dał mi muszlę: "zobacz, jaka piękna" - powiedział. Na co ja: piękna? Ona jest POŁAMANA. "Faktycznie - mówił Leszek - możesz ją wyrzucić". Też przeszła mi ta myśl przez głowę. A potem zdałam sobie sprawę, że to nie moje (i innych ludzi) 'połamania', nie niepełnosprawności, a nawet nie rozerwanie sprawiają, że przestaję być piękna. Ale piękna będę i jestem po prostu dlatego, że JESTEM...
Muszla nie przestanie być muszlą nawet jak się ją połamie, a ja nie przestanę być człowiekiem, nawet jeśli życie mnie przygniecie do ziemi, przyjaciele opuszczą, a świat obróci do góry nogami.
Jestem piękna i wartościowa po prostu dlatego, że jestem.
Tylko potrzeba człowieka, by mówił: "patrz, jakie to piękne, choć połamane", "jesteś piękna, choć masz trudne dzieciństwo", "to nie odbiera ci wartości". Człowieka potrzeba.
Wystarczy. :)

 Agata Krukowska

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Instrukcja obsługi błogosławieństwa on-line

Autor:
Jeśli twój znajomy ksiądz błogosławi Ci na FB lub w sms'ie, nie wpadaj w panikę, tylko przeczytaj i zobacz instrukcję ;-) Jakiś czas temu Stolica Apostolska wypowiedziała się, że nie ma mowy o spowiadaniu przez telefon. Przez Skype pewnie też obowiązuje ta sama zasada. Tym bardziej inne sakramenty - komunia, namaszczenie, ślub... Wprawdzie w sakramentach konieczny jest żywy kontakt miedzy osobami, ale sakramentalia (np. poświęcenia i błogosławieństwa) wydają się już bardziej elastyczne...
1 komentarz
Czytaj więcej

Pragnienie

Autor:
Kościoły otwarte, ale w wielu z nich nie sprawuje się w tych dniach Eucharystii z udziałem wiernych. A jeżeli nawet się sprawuje, nie może przyjść na nie więcej niż 50 osób. A nawet jak chce się iść, to i tak słyszę - "zostań w domu". Co to we mnie budzi? Czy faktyczną tęsknotę za spotkaniem, czy dyskomfort z powodu braku jakiejś aktywności, wyłamanie z jakiegoś  schematu, przyzwyczajenia? Często jest tak, że szukamy zewnętrznych znaków, szukamy Boga na zewnątrz. Bardzo dobrze, że szukamy Go w świątyni, bo tam jest u siebie, bo to Jego dom (por. Łk 1, 41-50).   Czy potrafię jednak odnaleźć przestrzeń do spotkania z Bogiem także we własnym domu? Czy potrafię swój dom uczynić Jego domem? Właśnie teraz ja i Ty mamy okazję odkryć, że moje mieszkanie, mój pokój także mogą stać się świątynią, miejscem wypełnionym obecnością Boga. A przede wszystkim – to ja jestem (mam być) świątynią dla Boga – moje serce, całe moje ciało (por. 1 Kor 3, 16-17). Kiedy Samarytanka wyrusza do
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Skazani... na piękno: cz. II - MOTYL

Autor:
W różnych okresach dziejów niepełnosprawność była postrzegana na różne sposoby. Czasem traktowana było jako kara za grzechy, opętanie przez złego ducha lub inne tajemnicze moce. Na osoby nią dotknięte patrzono jako na ludzi godnych politowania i dotkniętych tragedią losu (wielu ludzi myśli tak nawet w dzisiejszych czasach…). W pewnym momencie dostrzeżono, że zasługują oni jednak na godne warunki życia i opieki, a w ostatnich latach coraz więcej mówi się włączaniu. „Inkluzja” – to teraz takie modne słowo (choć praktyka i rzeczywistość wyglądają różnie...). Ale był też taki okres, kiedy niepełnosprawność stawała się powodem do widowiska. Na przełomie XIX i XX w., głównie w Stanach Zjednoczonych bardzo popularne były tzw. „freak show”, "gabinety osobliwości". Kobieta z brodą, mężczyzna o trzech nogach, człowiek-słoń… to tylko niektóre z osobistości, które ze względu na niepełnosprawność przeszły do historii – jednak nie jako ludzie, a bardziej jako wybryki natury… Krótko
Prześlij komentarz
Czytaj więcej