Kawa księdza Orione

Długie włosy. Blada cera. Policzki, piegi mają siedemnaście lat, pasują jej do wizerunku. Krew spływa z nosa, kapie po ustach w dół, czerwona na białym tle. Oczy jasne, takie niebiesko-szare, ale jasne. Szeroko otwarte. Ile światła się w nich odbija, aż dziwne skąd, bo ciemno. Siniaki Uśmiecha się. Zdumiony oglądam jedną z pierwszych scen raz za razem. Oglądam, cofam, oglądam jeszcze raz, bo ona się uśmiecha. Siedzi przy biurku, jest przesłuchiwana. Oczy podbite, stróżka krwi spływa po ustach. Znacie takie sceny. Ale z filmów. Uśmiecha się, śpiewa oficerowi: "nie oglądam się za siebie, tam gdzie dymi mrok; co przede mną, tego nie wiem; jeszcze tylko jeden krok".

Może już wiecie, po moim pierwszym wpisie, czym nie jest christyle. Teraz czas pokazać, krok po kroku wszystkie te zdumiewające odkrycia, które utwierdzają mnie w przekonaniu, że to coś istnieje, że można to zidentyfikować. Bo przecież chodzi o to, żeby chrześcijaństwo było wyraźne! Skoro tak trudno chrześcijanina rozpoznać po wyglądzie, to jedynym sposobem jest rozpoznać go po postępowaniu. Już jakiś czas temu miałem wrzucić ten tekst do kategorii "Znalezione", ale czekał chyba właśnie na to. Konrad Kruczkowski na blogu "Halo ziemia": "Na tydzień przed porodem, kiedy pojawiły się komplikacje, trafiliśmy na oddział patologii ciąży. W sali z czterema kobietami, w skrzydle z kilkunastoma innymi. Baliśmy się, więc byłem z żoną przez cały czas: przynosiłem zakupy, prowadziłem ją do łazienki, rozmawiałem z lekarzami, patrzyłem na ręce niefrasobliwej obsługi. Wracałem do domu krótko na noc, choć personel szpitala wiedział, że godziny odwiedzin mnie nie

Otwieram internet i z samego rana widzę taki tekst: Dla mnie to nie wiadomość dnia, tylko miesiąca!:   "Tolkien był głęboko wierzącym katolikiem, często uczestniczył we Mszy Świętej, nie wstydził się swojej wiary na uczelni, zaszczepiał ją w sercach swoich dzieci (jeden z synów Tolkiena został księdzem). To właśnie twórca "Hobbita" dał bezpośredni impuls do nawrócenia C. S. Lewisa, autora "Opowieści z Narnii".

Dworzec centralny. Przechodzisz pasażem, mijają cię ludzie. Twarze, gesty, ciuchy... Kim oni są? Sami obcy. Statystyka mówi, że to chrześcijanie , doświadczenie mówi, że to mogą być drapieżne wilki . Jak tu się rozpoznać?  Metale rozpoznają się po koszulkach, po ćwiekach, po czarnym kolorze. I już wszystko jasne. Skate ma opuszczone spodnie i bluzę z kapturem. Emo już z daleka wygląda dziwnie, ale wygląda. Patrzysz i wiesz o co chodzi. A chrześcijanie ? Albo noszą mohery, albo nie wiesz, że to oni. Jak noszą mohery, to omijasz szerokim łukiem, albo mówisz „witaj babciu, co u Ciebie”. Jak nie noszą, to też słabo, bo nic nie wiesz. Szach – mat?

Zdaje się, że styczeń będzie kolejnym miesiącem off-line. Widać to wyraźnie po ilości moich wpisów. Mam kapitalne pomysły, fajne materiały na wpisy... tylko życie pędzi i ciągnie mnie do przodu z taką prędkością, że tchu nie mogę złapać... W sumie dobrze. Pozdrawiam filmowo ;-) http://www.wylogujsie.org/ Spoko. 2 filiżanki się należą!

Widać, że są ludzie, którzy dostrzegają te "pierwiastki Jezusa" podobnie, jak ja. http://wnas.pl/artykuly/3664-br-radomski-o-pierwiastkach-jezusa-w-popkulturze-i-filmach-na-swieta Nazwę "śladowe ilości chrześcijaństwa" rezerwuję jednak sobie. Szukamy pereł w bagnie? Czy tworzymy nową jakość?