Przejdź do głównej zawartości

Kawa wg księdza Orione

Muszę jakoś wytłumaczyć to zjawisko. Dla mnie "kawa księdza Orione" to nie jest tylko napój. Receptura wcale nie jest tajemna, ale efekt osiągają nieliczni... bo kawa to nie tylko zapach, smak, kolor, pianka. Najlepszą, najlepiej wykonaną kawę w moim życiu piłem w Cafe' San Marco we Florencji. Polecam każdemu, ale nie chodźcie tam sami, o 6 rano, spiesząc się na pociąg do Rzymu. Zabierzcie przyjaciół, usiądźcie wygodnie, cieszcie się widokiem na Plan św. Marka.

Zawsze się staram, żeby espresso, które piję było możliwie najlepsze, ale wolę podłą ropuszczalkę w dobrym towarzystwie bliskich, czy pasjonujących ludzi, taką kawę, która wiąże ze sobą, niż najlepszą kawę w całych Włoszech, pitą w zgryzocie, czy samotności.

Ksiądz Orione wymyślił swoją kawę, żeby związać ludzi, żeby postawić ich razem, obok siebie, żeby związać ich z Bogiem. Zapraszał mężczyzn z okolic włoskiej Tortony na Msze Święte pasterskie, o północy. W ciszy, w ogromnej dyskrecji schodzili się z różnych stron, bo nawet dumne, męskie serca potrzebują znaleźć u Boga ten wyjątkowy aromat, moc i pasję, którą daje tylko życie twarzą w twarz z Nim samym.

Po Mszy zapraszał zmęczonych późną godziną na wspólne picie kawy, żeby wracali do domów podwójnie wzmocnieni. Nie wiem, w jaki sposób ksiądz Orione parzył tą kawę, wiem, że to działało, że to nadal działa.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Instrukcja obsługi błogosławieństwa on-line

Jeśli twój znajomy ksiądz błogosławi Ci na FB lub w sms'ie, nie wpadaj w panikę, tylko przeczytaj i zobacz instrukcję ;-) Jakiś czas temu Stolica Apostolska wypowiedziała się, że nie ma mowy o spowiadaniu przez telefon. Przez Skype pewnie też obowiązuje ta sama zasada. Tym bardziej inne sakramenty - komunia, namaszczenie, ślub... Wprawdzie w sakramentach konieczny jest żywy kontakt miedzy osobami, ale sakramentalia (np. poświęcenia i błogosławieństwa) wydają się już bardziej elastyczne...

Pragnienie

Kościoły otwarte, ale w wielu z nich nie sprawuje się w tych dniach Eucharystii z udziałem wiernych. A jeżeli nawet się sprawuje, nie może przyjść na nie więcej niż 50 osób. A nawet jak chce się iść, to i tak słyszę - "zostań w domu". Co to we mnie budzi? Czy faktyczną tęsknotę za spotkaniem, czy dyskomfort z powodu braku jakiejś aktywności, wyłamanie z jakiegoś  schematu, przyzwyczajenia? Często jest tak, że szukamy zewnętrznych znaków, szukamy Boga na zewnątrz. Bardzo dobrze, że szukamy Go w świątyni, bo tam jest u siebie, bo to Jego dom (por. Łk 1, 41-50).   Czy potrafię jednak odnaleźć przestrzeń do spotkania z Bogiem także we własnym domu? Czy potrafię swój dom uczynić Jego domem? Właśnie teraz ja i Ty mamy okazję odkryć, że moje mieszkanie, mój pokój także mogą stać się świątynią, miejscem wypełnionym obecnością Boga. A przede wszystkim – to ja jestem (mam być) świątynią dla Boga – moje serce, całe moje ciało (por. 1 Kor 3, 16-17). Kiedy Samarytanka wyrusza do

Skazani... na piękno: cz. II - MOTYL

W różnych okresach dziejów niepełnosprawność była postrzegana na różne sposoby. Czasem traktowana było jako kara za grzechy, opętanie przez złego ducha lub inne tajemnicze moce. Na osoby nią dotknięte patrzono jako na ludzi godnych politowania i dotkniętych tragedią losu (wielu ludzi myśli tak nawet w dzisiejszych czasach…). W pewnym momencie dostrzeżono, że zasługują oni jednak na godne warunki życia i opieki, a w ostatnich latach coraz więcej mówi się włączaniu. „Inkluzja” – to teraz takie modne słowo (choć praktyka i rzeczywistość wyglądają różnie...). Ale był też taki okres, kiedy niepełnosprawność stawała się powodem do widowiska. Na przełomie XIX i XX w., głównie w Stanach Zjednoczonych bardzo popularne były tzw. „freak show”, "gabinety osobliwości". Kobieta z brodą, mężczyzna o trzech nogach, człowiek-słoń… to tylko niektóre z osobistości, które ze względu na niepełnosprawność przeszły do historii – jednak nie jako ludzie, a bardziej jako wybryki natury… Krótko