Kawa księdza Orione

Czy Pan jest księdzem? - Tak! - Katolickim księdzem? - Tak! - A ksiądz pomaga tym ludziom? - No, takkk... - To ja to bardzo szanuję. Starszy pan odwrócił się i oddalił od nas, ale było widać, że płacze. Dosłownie w momencie jego oczy, lekko ukryte za przyciemnianymi okularami zapełniły się wstydliwymi łzami. Chciałem jeszcze zagadać, zapytać, czy wszystko w porządku itp. ale łzy chyba nie pozwoliły mu na luksus rozmowy. Może nasłuchał się już tak wielu skarg, żali, utyskiwań, czy wręcz skandalicznych relacji z "życia Kościoła", że widok czegoś innego, spoza schematy wycisnął mu nagle łzy z oczu, łzy wzruszenia, że to, co w Kościele kocha i za czym tęskni nie przepadło całkiem. Nasza grupa właśnie opuszczała Rynek Główny, wózki w jedną stronę z wolontariuszami, ja z tymi chodzącymi, ale z trudem, ruszyliśmy w drugą, do Brańszczykobusa. Po drodze moi podopieczni entuzjastycznie witali i pozdrawiali staruszki siedzące na ławeczkach, śmiali się, śpiewali piosenki, kt

Na drodze krzyżowej Kuba prezentuje ułożone przez siebie rozważanie. Siedzi na wózku porażony tak głęboko, że nawet palcem nie kiwnie. Komunikuje się ruchem gałek ocznych. Na szczęście to wystarcza nam do porozumienia. Rozważanie ma proste przesłanie: "dla mnie nieść krzyż oznacza cierpliwość i rehabilitację, żeby ci, co się mną zajmują mieli lżej". Dominika jest niepełnosprawna intelektualnie. Bardzo lubi słodycze, nie zawsze jest w stanie sobie odmówić przyjemności ich jedzenia... No chyba, że te słodycze, na które ma ochotę pójdą do specjalnej torby, którą Dominika dowiezie na turnus i podaruje wolontariuszom na balu przebierańców, żeby się mogli wtedy poczęstować... Patrzę na tą torbę i wyobrażam sobie ile razy toczyła walkę, żeby nie zjeść czekolady, cukierków, ciastek itp, które widzę w środku! Takie krótkie doświadczenia wystarczają, żeby ustawić mi duchowy początek całych wakacji. Dawka autentycznej miłości, jaka często płynie właśnie od tych maluczki