Refleksja o sprawnościach i o Maryi, która nie była harcerką

Podobno zaliczam się do grona tzw. „pełnosprawnych”...

Na słowo „pełnosprawna” pojawiają mi się w głowie dwa skojarzenia...
Pierwsze - „Pełna łaski” - Maryja. „Pełna łaski” to znaczy - otrzymała tyle, że już nie dało się więcej. Że już nie było niczego więcej, co dałoby się otrzymać. Gdyby zabrakło czegoś nawet najbardziej niepozornego, byłaby już… „niepełna łaski”. Znasz drugiego takiego człowieka jak Maryja?
Drugie skojarzenie – to harcerstwo. Jak jesteś w harcerstwie, zdobywasz sprawności. A choćby udało Ci się nawet zdobyć wszystkie - można stworzyć kolejne. Wachlarz jest niewyczerpany. Zawsze jakiejś sprawności nie będziesz miał. Zawsze będziesz „niepełen sprawności”, „niepełno-sprawnościowy”, "niepełno...sprawny”?

Podobno zaliczam się do grona tzw. „pełnosprawnych”…

Pełnosprawny w wykonywaniu swoich obowiązków. Pełnosprawny w dążeniu do celu. Pełnosprawny w panowaniu nad swoimi emocjami w każdej sytuacji. Pełnosprawny w spełnianiu każdego marzenia. Pełnosprawny w rozwijaniu swoich zdolności. Pełnosprawny w budowaniu relacji. Pełnosprawny w akceptacji samego siebie. Pełnosprawny w przyjmowaniu tego, co trudne, bez narzekania. Pełnosprawny w słuchaniu tych, których trudno zrozumieć. Pełnosprawny w okazywaniu życzliwości tym, którzy denerwują i ranią. Pełnosprawny w modlitwie. Pełnosprawny w wypełnianiu przykazań. Pełnosprawny w przebaczaniu. Pełnosprawny w wierze. Pełnosprawny w kochaniu…

Jesteś taki? Ja nie. Jestem niepełnosprawna.
Mam dwie sprawne ręce, dwie sprawne nogi, sprawne zmysły i całkiem nieźle funkcjonujący intelekt.
Jestem niepełnosprawna.

„Pełnosprawni” nie istnieją.