Wielu spośród żydów przybyłych do Marii ujrzawszy to, czego Jezus dokonał, uwierzyło w Niego. Niektórzy z nich udali się do faryzeuszów i donieśli im, co Jezus uczynił. Wobec tego arcykapłani i faryzeusze zwołali Wysoką Radę i rzekli: Cóż my robimy wobec tego, że ten człowiek czyni wiele znaków? Jeżeli Go tak pozostawimy, to wszyscy uwierzą w Niego, i przyjdą Rzymianie, i zniszczą nasze miejsce święte i nasz naród. Wówczas jeden z nich, Kajfasz, który w owym roku był najwyższym kapłanem, rzekł do nich: Wy nic nie rozumiecie i nie bierzecie tego pod uwagę, że lepiej jest dla was, gdy jeden człowiek umrze za lud, niż miałby zginąć cały naród. Tego jednak nie powiedział sam od siebie, ale jako najwyższy kapłan w owym roku wypowiedział proroctwo, że Jezus miał umrzeć za naród, a nie tylko za naród, ale także, by rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno. Tego więc dnia postanowili Go zabić. Odtąd Jezus już nie występował wśród żydów publicznie, tylko odszedł stamtąd do krainy w pobliżu pustyni, do miasteczka, zwanego Efraim, i tam przebywał ze swymi uczniami. A była blisko Pascha żydowska. Wielu przed Paschą udawało się z tej okolicy do Jerozolimy, aby się oczyścić. Oni więc szukali Jezusa i gdy stanęli w świątyni, mówili jeden do drugiego: Cóż wam się zdaje? Czyżby nie miał przyjść na święto? Arcykapłani zaś i faryzeusze wydali polecenie, aby każdy, ktokolwiek będzie wiedział o miejscu Jego pobytu, doniósł o tym, aby Go można było pojmać.
J 11,45-57
Ty umrzesz. Jeden człowiek umrze za lud. Umrzesz, bym ja mógł żyć. Słyszę, że postanowili Ciebie zabić. Umrzesz dla mnie grzesznego, pełnego pychy i zapatrzenia w swój świat. Umrzesz, bo wiesz, że ja bez Ciebie i Twojej śmierci nie mam życia. Umrzesz, żebym nie zginął. Czymże ja jestem dla Ciebie? Czy kochasz mnie aż tak?...
Patrzę na twarz
rzeźbioną krzyżem
i miłość widzę
Patrzę na serce
przybite do drzewa
miłować trzeba
aby oddać życie
Umrzesz, by uczyć mnie, że gdy się kocha, oddaje się życie; oddaje się serce; oddaje się wszystko. Umrzesz, bym w Twojej śmierci znalazł siłę do zmagania się z podarowanym życiem. Umrzesz, bo Twoja miłość jest właśnie taka. Patrzę na Twoją twarz i tylko miłość widzę. I chcę takiej miłości się uczyć, w niej trwać, umierać i zmartwychwstać.
ks. Marek Chrzanowski FDP
rozważania pochodzą z książki "Kawa z niebem"
Komentarze
Prześlij komentarz